Eddie’s eetergernissen: van die mensen die niet aan shared dining doen
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s Eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Deze week verbaast ze zich over mensen die weigeren aan shared dining te doen.
Als ik een menukaart in handen krijg, dan voelt dat als een soort afvinklijst in de snoepwinkel. God wat een genot, want welke gerechten zou ik állemaal kunnen bestellen vanavond? Een snelle rekensom is toch wel twee gerechten per persoon en als je met vier uit eten gaat, dan zijn dat er al snel acht. Mín de frieten en salades. Prima score, toch? Ik wil gewoon altijd veel proeven en ik projecteer dit met verve op mijn eaters in crime.
Van tafel geveegd
Niet zo lang geleden ging ik met vrienden eten. Ik verheugde me al enorm op een hapje van dit en een hapje van dat. Ik verzamelde in mijn hoofd alvast wat favorieten van de kaart, zodat ik ze straks met gemak op kon lepelen bij de bestelling. En ineens zei hij het: “Ik bestel vanavond even een eigen gerecht.”
Mijn zorgvuldig uitgezochte gerechten per persoon waren niet meer. De burrata, carpaccio van zeebaars, culinaire quesedillas, kaaskroketjes, van alles met truffel en brood met dip die ik van plan was te proeven werden bijna letterlijk van tafel geveegd. De beste man hield niet van shared dining. Ik huilde zachtjes vanbinnen.
Ongezellig
Het stomme is dat ik het een beetje snap, maar ook weer niet. Als bij het uit eten gaan eenmaal het besluit valt dat het ieder voor zich is, dan wil ik ook geen gekloot aan mijn bord. Jij je hap, ik de mijne en niet even tussendoor het lekkerste hapje van mijn bord roven. Maar níet aan shared dining doen vind ik zó ongezellig. Ik zie het als een vermenigvuldiging van wat je allemaal kan proeven, dat is toch pure winst? Het mooie aan je eten delen is dat het ook nooit één karige hap is, maar je toch wel een kwart van het gerecht op mag eisen. En als je het écht verrukkelijk vindt, dan geven ze je vaak de laatste hap nog.
Tikkeltje verward
Met mijn belangrijkste persoon heb ik gelukkig een deal. Hij is zó bang dat mijn eten beter uitpakt, dat hij altijd instemt met delen. Wij zijn van die mensen die ergens halverwege het gerecht van bord wisselen. Je ziet de obers dan ook altijd een tikkeltje verward de tafel afruimen, als ik eindig met de restanten van een ontzettende tomahawk. Behalve dan als hij zo’n vieze pizza met tonijn besteld, want die mag hij tot de laatste hap zelf soldaat maken. Wat een straf.
Meer shared dining pls
Ik pleit ervoor dat nóg meer restaurants aan shared dining doen, ook als ze er eigenlijk het eten niet voor hebben. Zo kan ik het mijn mede-eters nog veel makkelijker opleggen. Met zijn ‘ik bestel vanavond even mijn eigen gerecht’, dat gaat de volgende keren mooi niet meer door.
Lees ook:
- Eddie’s eetergernissen: dat het eten in het buitenland lekkerder is, maar ik hier woon
- Eddie’s eetergernissen: zo’n omhooggevallen ober aan tafel
- Eddie’s eetergernissen: rondslingerende natte theezakjes
