Help: de menukaart lijkt soms wel topografie voor gevorderden
Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Ze leeft op dubbele espresso, is verslaafd aan waterijs en overweegt wekelijks om mee te doen aan Ik Vertrek om ergens op de wereld een B&B met honesty bar te openen. Maar deze week moet ze het gewoon nog even hebben over de menukaart die soms wel een veredelde aardrijkskundeles lijkt.
Ik hou van reizen, ik hou van eten, ik hou van leuke zinnetjes op papier. Je zou denken dat ik kortademig word van een menukaart vol met bestemmingen, coördinaten en topografische verwijzingen en benamingen. Dat word ik ook, alleen niet op een opgewonden gezellige manier. De menukaart heeft soms verdacht veel weg van een topografische kaart en eerlijk, topografie was gewoon niet helemaal mijn favoriete vak op de middelbare school.
De kluts kwijt
Kijk, brood van de bakker om de hoek volg ik nog. Zelfs ik weet nog wel waar ik precies zit te eten die avond. Maar als de Munsterkaas uit de Vogezen komt, de mirabellen vers uit de Elzas, de ahornsiroop uit een suikerhut in Quebec, de oregano vers geplukt van een berg in het binnenland van Griekenland en de Iberico van een varken in Spanje, dan raak ik de kluts gewoon een beetje kwijt.
Niet dat je de herkomst niet mag benoemen. Ik vind het dolletjes als er op een menukaart staat dat een chef alleen maar werkt met lokale seizoensproducten. Zo’n havermelk-millennial ben ik dan ook wel weer. Maar ik hoef bij mijn bestelling niet meteen te weten dat alles maar ergens vandaan komt. Daar ga ik gewoon vanuit. Ik heb ook genoeg vertrouwen in de cheffies aan de gaspitten om een beetje kwaliteit te verwachten zónder de vermelding van een straat en huisnummer bij het suddervlees op mijn bord.
Lokale verwennerij
Wat ik dan wél weer ge-wel-dig genieten vind? Als je in een stad, land of bergdorp rondstruint en een lokale koopman je naar binnen trekt en ineens van alles voor je af staat te snijden. De kaasboer om de hoek zei gisteren nog dat-ie me wel eens zou verwennen. Goddank kreeg ik vervolgens een vers afgesneden plakje met daarop een mengsel van pesto en oude kaas, anders werd het ongemakkelijk.
Maar neem nou dat lokale wijnboertje dat Retsina staat te maken in zijn schuur in Griekenland. Ook al vind ik het niet te hachelen, dan nóg koop ik uit enthousiasme een fles. Voor thuis. En dan natuurlijk wel vertellen tegen mijn vrienden die komen eten waar de wijn vandaan komt. Zo ben ik dan ook wel weer.
Lees ook:
- Eddie’s eetergernissen: van dat onmogelijke servies om van te eten
- Pech voor je: zo gezond is die wakamé-salade helemaal niet
- Tips voor de beste, makkelijkste pastasalade
