Hoe ik door corona totaal geflipt raak en zelfs zin heb in…
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Deze week over hoe ze dat ene ding dat ze normaal haat, heel erg mist.
Soms ging ik naar de supermarkt op zaterdagochtend, in het before-quarantaine tijdperk, en dan kwam ik rustig twee uur later pas terug. In het beginstadium van onze relatie belde mijn vriend nog weleens, om te zien of ik de weg kwijt was geraakt tussen het groentegangpad en de zuivel. Inmiddels doet hij dat niet meer, want hij weet dat ik uiteindelijk wel weer een keertje thuiskom. En hij weet ook dat de vertraging die ik oploop veroorzaakt wordt door het uitzoeken van sappige olijven, volle wijnen, krakende noten en smeuïge kazen. Hij kijkt dus wel drie keer uit met bellen tegenwoordig.
Het veredelde winkelen
Ook ik beperk boodschappen doen natuurlijk tot een minimum. Ik reserveer één pick-up point per week en dan doe ik er ongeveer een heel weekend over om mijn boodschappenlijst te vullen. Ik maak ‘m eerst op papier, waarna ik een selectie online maak en dan kieper ik natuurlijk nog wat extra’s in de digitale mand. Die bestelling wijzig ik tot één minuut voor twaalf op zondagavond nog zeker twintig keer, omdat het kan. Het voelt een beetje als het veredelde winkelen en het is bijna net zo bevredigend.
Gaan met die banaan
Nu was woensdag ineens het hondenvoer op en de logeerhond bleef een nachtje langer dan gepland, dit soort gebeurtenissen zijn zo’n beetje het hoogtepunt van mijn week, dus ging ik tussen acht en negen ’s avonds even naar de lokale supermarkt. Mijn buurvrouw tipte me dit tijdstip, omdat er dan geen hond (ha!) in de supermarkt zou zijn. Ik ging gewapend met desinfecterende gel en een boodschappentas op pad. Even een boodschappenkar pakken voor een zak hondenvoer, zelfscannertje oppikken onderweg, opa ontwijken bij de ingang (blijf thuis!) en gaan met die banaan. Met militaire precisie te werk natuurlijk, want je wil zo kort mogelijk in deze gruwelijke, publieke ruimte verkeren.
Langs per stuk verpakte bouillonblokjes
Ik voelde mijn hartslag verhogen ergens ter hoogte van de dadels, de euforie nam toe bij het verse brood en ik raakte in jubelstemming bij het passeren van de kaasafdeling. De buurvrouw bleek gelijk te hebben, want op twee jochies na (die dus echt geen anderhalve meter afstand hielden van elkaar) was er nog zo’n zelfde verdwaasde en verdwaalde vrouw als ik en een paar vakkenvullers, maar verder? Niemand, nada, nakkes. Wat een genot om in een échte supermarkt te zijn. Zo eentje met gevulde schappen, waar courgettes gezellig op elkaar gestapeld liggen en alle potten pindakaas gespiegeld zijn. Daar waar blijkt dat als je lievelingswijn er niet is er gewoon nog twintig tinkelende soorten staan waar je uit kunt kiezen. Een echte supermarkt van stenen en glas, om doorheen te zigzaggen, langs per stuk verpakte bouillonblokjes en kassamedewerkers die vragen of ik misschien een bonnetje wil (NEE!).
Niet zo begeistert
Als ik je door de inleiding van dit stuk misleid heb over mijn liefde voor supermarkten, dan trap je er net zo hard in als mijn vriend. Op die zaterdagmorgen ga ik namelijk via de drogist, met een omweg door HEMA (gotta love HEMA), om mínstens een half uur te dralen bij H&M en waarschijnlijk ook bij Zara, langs de traiteur en slijter om uiteindelijk in een recordtijd boodschappen in mijn winkelwagen te kieperen. Ik ben helemaal niet zo begeistert over die eerste levensbehoeften in huis halen als ik doe voorkomen, maar meer met de winkels die ik onderwég naar de supermarkt tegenkom. Je maakt me heus wel gelukkig met een bezoekje aan de delicatessejuwelier waar ik met verve de portemonnee leegschudt, maar daar stopt het normaal wel. Tot nu…
Patronen van draaiende wieltjes
Ik vrees dat ik de supermarkt echt mis. Het flitste heel even door mijn hoofd om te doen alsof ik zoveel meer nodig had dan een zak hondenvoer op die avond. Zodat ik gewoon wat langer over die vergeelde vloer kon slenteren, met die uitgesleten patronen van draaiende wieltjes in de vloer en die verdwaalde zak spinazie die ineens tussen de geblikte producten ligt. Bij het hondenvoerschap heb ik met puur plezier een extra lekkernij uit staan zoeken voor de hond (duh) omdat deze extra minuten wél gelegitimeerd voelde. De supermarkt is gewoon hét summum van plezier, het go-to-uitje waar je zo op zat te wachten en dan ontdek je ineens dat je de supermarkt héél erg onderwaardeert. Wanneer mag ik weer?
Je hoort het: de isolatiegekte gaat ook niet aan mijn huis voorbij.
Lees ook:
