Waarom vinden mensen het raar als je ontbijt?
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: het ontbijt.
Ik ontbijt en mensen vinden dat raar. Nu denk je misschien: wat doe je ingewikkeld, ik ontbijt óók. Maar ik bedoel dat ik ontbijt op een stoel, aan een gedekte tafel, met zelf gezette koffie, een geroosterde boterham en een twaalf minuten lang gekookt ei, dat net niet hard is als je ‘m vanaf het begin in koud water legt. Op die manier ontbijt ik. Zonder dat ik kinderen heb die ik moet leren te ontbijten.
Geen hap door haar keel
Nu had ik ooit (ergens before corona toen iedereen nog iets had om heen te gaan) een gesprek met een vrouw, het ging ongeveer zo. Vrouw: ‘Ontbijt jij?’ Ik: ‘Ja, ik ontbijt.’ Vrouw: ‘Maar echt aan een tafel en zo…’ Ik: ‘Uuuh, ja.’ Vrouw: ‘Wat eet je dan?’ Ik een beetje beduusd: ‘Nou, soms yoghurt met granola en een banaan, maar ook wel eens een boterham met een gekookt ei.’ Vrouw: ‘Een boterhám?’ Ik: ‘Ja.’ Vrouw: ‘Nou, dat doe ik echt nooit, ik krijg geen hap door mijn keel ’s morgens en ik heb al helemaal geen tijd om te gaan zitten.’
Minder slaap
Naast dat het heel privé voelde om zo ondervraagd te worden over mijn ontbijt, voelde ik in die laatste zin zoveel oordeel, dat ik er gewoon even van moest bijkomen. Het was blijkbaar van de zotte dat ik voor mijn werkdag iets at, want god verhoede dat je dan al in staat was iets eetbaars door te slikken. Maar het was nog veel vreemder dat ik dat zittend deed, in mijn keuken, aan een tafel, waarbij ik een kop koffie vasthield en de krant las. Het voelde bijna alsof ik tijd over had. Wat niet zo is, ik sta gewoon een half uur eerder op om op het gemak mijn granola weg te scheppen en koffie te drinken. Daar heb ik minder slaap voor over of minder avond daarvoor, het is maar net in welke volgorde je het bekijkt.
Het is besmettelijk
Ik heb ook het gevoel dat niet-ontbijten iets is dat vooral heerst onder vrouwen. Het is zo besmettelijk als de neten. Als de één pas op haar werk eet, dan kun je er donder op zeggen dat binnen een week de tweede ook begint met aan een bureau te ontbijten. Je hoort ze ook vaak zeggen rond een uur of elf: oh shit, ik heb nog geen hap gegeten. Ik durf te beweren dat dit met enige trots gedaan wordt, want binnen een nanoseconde hoor je een verhaal dat er tot ver in de middag vergeten was te eten en voor je het weet gaat het over dat vasten goed voor je is en dat iedereen moet stoppen met ontbijten. Ik lig tegen die tijd al met een hongerklop voor de koelkast op de redactie. Het klinkt trouwens alsof ikzelf geen vrouw ben, maar dat ben ik wel. Een ontbijtende. Wat volgens mij een uitstervend soort is.
De hel
Als ik alleen ben, dan wil ik het ontbijt ook nog wel eens cancelen. Ik gris dan een banaan mee (lees hier maar hoe me dat nog steeds achtervolgt), stop onderweg voor koffie en een ei koken gebeurt niet. De hel vind ik dat. Ik pleit voor een uitgebreid ontbijt.
Lees ook:
