We moeten het even hebben over van die borden waarbij je bestek in de saus glijdt

Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Dat gaat vaak goed maar soms ook niet. Deze week moet ze het dan ook even hebben over bestek dat altijd zo ongelukkig je bord in glijdt.

Deze week had ik het twee (!) keer. Betekent dit dat ik deze week twee keer uit eten ging? Ja! Ik ben daardoor wel meteen failliet, maar liever failliet met een gevulde buik dan zonder, moet je maar denken. Maar er is dus iets aan de hand met het bestek in restaurants. Letterlijk en figuurlijk.

Klooien met het bestek

Ik ben een sucker voor mooie borden. Zonder gêne draai ik ze ook meteen om, zodat ik weet waar ik zulk beeldigs zelf óók kan kopen. So far gaat het servies en ik meestal heel goed samen. Maar tegenwoordig zit ik altijd een beetje te klooien met het bestek. Ik weet dat alle koorballen gekrulde tenen krijgen bij het lezen van het woord bestek, maar daarom heb ik er alleen nog maar meer plezier in het te gebruiken. Het bestek dus, dat tussen het eten door zo treurig je bord in glijdt. Want dat doet het tegenwoordig steeds vaker. Deze week zelfs twee keer.

Bestek klettert diagonaal op de grond

Het bord is aan de rand meestal te hoog om mes en vork gewoon netjes op kwart over drie te positioneren, zoals je vroeger altijd deed. Eerst probeer je het nog wel een beetje, maar het is vaak zo stijl (en de tafels zo klein!) dat je het risico loopt dat je bestek meteen diagonaal op de grond kleddert. Daarom steek je het mes maar een beetje half schuin ín je bord en daar begint het gedonder. Vanuit je ooghoek zie je het mes stukje bij beetje bij stukje bij beetje dieper dat toch al zo diepe bord in zakken. Onder het zakken door probeer je natuurlijk nog wel aandacht te hebben voor een eventuele tafelgenoot, maar dat is haast onmogelijk. Juist omdat het zo langzaam glijdt. Je weet wat er komt, maar het is bijna niet af te wenden.

Met lemmet en al

Het kloterige is dat je dat mes nergens anders kunt laten. Op tafel is: een gore tafel. Schuin omhoog tegen het bord is: gevaarlijk. Je eindigt dus altijd met een half in het bord gestoken mes en de uiteindelijke onvermijdelijke terreur dat-ie helemaal in je bord verdwijnt. En dat is nooit náást een veeg saus. Nee nee nee. Het is er altijd helemaal in. Met lemmet en al. Waardoor je hand meteen vies onder de meuk zit.

Ik zei toch dat er iets aan de hand was? Nou, dat dus. Zo zat ik deze week dus van top tot teen onder de gepureerde zoete aardappel. Ik leek wel een baby die alleen gelaten was met een potje oranje Olvarit.

Lees ook:

• De wrap kip shoarma van de AH To Go is één grote teleurstelling
• Luxepoezen, pak je agenda: het Krasnapolsky heeft een fantastische feestperiode op de planning
• Snackbars zijn boos: het zit heel anders met die plastic bakjes