Big Love
Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Met deze keer: liefde voor pizza.
Als iemand aan je vraagt wat het lekkerste is dat je ooit gegeten hebt, weet je zeker dat je niet met een foodie, een culi, een kokkie of een lekkerbekkie te maken hebt. Die zouden dat nooit vragen. Het lekkerste dat je ooit gegeten hebt, slik je namelijk waarschijnlijk net door. Ik wel in elk geval. Ik probeer van mijn leven een aaneenschakeling van lekkerste dingen te maken. En dat lukt aardig.
Pistool
Als ik dan toch zou moeten kiezen, met een pistool op mijn hoofd bijvoorbeeld, dan zeg ik pizza. Zoals sommige mensen zich geen leven zonder kaas kunnen voorstellen (geen enkel probleem) of wijn (iets groter probleem), zo zou zou ik niet zonder pizza kunnen. Bloem, gist, olijfolie, tomaat, mozzarella. Simpel en geniaal. Ik hou heel veel van pizza.
Loser
Mijn allereerste baantje was afwassen in een pizzeria. De baas was een kettingrokende kleine Sardijn die Nino heette en die getrouwd was met een Groningse die Dini heette. Dini serveerde pizza’s met de kordaatheid van een verpleegster in plaats van de hartelijkheid van een serveerster. Ik zat net op de middelbare school en ik ging er elke donderdagavond heel verlegen afwassen. Met de hand, en zonder pauze. Het ergste om af te wassen waren de lasagneschalen. Ik vond iedereen die geen pizza at in een pizzeria een loser. Nog steeds eigenlijk.
Aan het eind van de avond mocht ik altijd even bij Nino aan het personeelstafeltje zitten, met een colaatje, dat ik eigenlijk vies vond, cola, maar ik heb nooit durven vragen om iets anders. Een pizza heb ik er nooit gegeten. Die kostte wat ik verdiende op zo’n avond, dus daar kon ik alleen maar hevig naar verlangen. Ik hield toen al heel veel van pizza. En al gauw ook van pizzabakkers. Mijn eerste vriendje, niet veel later, was een pizzabakker.
Top 10
Mijn eerste artikel dat gepubliceerd werd in een glossy ging over pizza. Het was een top tien van de beste pizza’s ter wereld. Lijstjes en top tiens waren net uitgevonden en werden nog serieus genomen. Bloggers moesten nog geboren worden, en er was in Amsterdam nog maar één pizzeria met een houtoven. Iedere pizza die er in mijn top tien stond, van Sicilië tot Groningen, van New York tot Istanbul, had ik zelf gegeten en nooit vergeten.
Ed die niet wou deugen
Ik herinner me nog steeds bijna al mijn pizza’s. De goeie dan. En waar ik ze at. Die allereerste Margherita van mijn leven uit een houtoven, aan het Gardameer, met mijn vriendinnetje Saskia en haar ouders mee op vakantie. Waar het allemaal mee begonnen is. Die in het doodstille dorpje Asolo, vlakbij Venetië, waar ik in twee dagen drie keer ben gaan eten, en twee van die drie keer twee hele pizza’s heb opgegeten. Die met spicy worstjes op de camping in Frankrijk uit een houtoven in een Citroënbusje. De pizza van Ed die vroeger niet wou deugen in Pingjum, met aardappel en zeezout. De pizza bianca bij Pazzi in de Jordaan.
Als ik blij ben, wil ik pizza. Als ik verdrietig ben, wil ik pizza. En alle dagen daar tussenin eigenlijk ook. Sinds ik een tuin heb, fantaseer ik over mijn eigen houtoven. Op de plaats van de moestuin, denk ik.
Lees meer van Lotje:
