Pas op: dit zijn onze goorste gerechten ooit
‘It’s a dirty job, but someone has to do it‘, zeggen we op de redactie van FavorFlav wel eens gekscherend tegen elkaar als we weer eens dineren in een nieuwe (sterren)zaak. Maar soms, heel soms, is het écht een dirty job. Dit zijn de goorste gerechten die we (voor jou) aten.
Ziet er uit als een drol en zo smaakt het ook
Sharon: “In de categorie never ever again: de Franse horrorworst Andouillette. Ik kreeg deze drol ooit voorgeschoteld op wijnreis door de Beaujolais. Bij Les Rendez-Vous de Bobosse, om specifiek te zijn. Voor menig Fransoos een waar bedevaartsoord. Opgerold op je bord lijkt ‘Frankrijks meest gevreesde specialiteit’ nog op een gewone, onschuldige worst, maar als je je mes erin steekt komt er een geur uit, niet te geloven! Heb je wel eens een lichaam in verregaande staat van ontbinding geroken? Ik ook niet, maar toch moest ik hier meteen aan denken. En dan de structuur. Blubberig met harde stukjes, brrrrr. Gelukkig was er genoeg wijn op tafel om de worst mee weg te spoelen.”
Zag ik daar nou een oog?!
Delilah is ook geen fan van de echte Franse streekkeuken: “Met Tête de Veau bewijzen de Fransen opnieuw geen gastronomische mietjes te zijn, terwijl ik daar toch lichtjes bevend achter m’n bord zat. Want zag ik daar nou een oog?! En het begon allemaal zo voorspoedig. Ik had genoten van de salade gésiers, ik had de beste pouletjes en rôti de porc naar binnen geschoven, en toen kwam die aardewerken schaal op tafel… Ik weet niet of dit een traditionele versie betrof, want het was niet een gekookte kalfskop in plakken (ook niet superleuk), maar het leek me aanvankelijk een mooie grove paté. Er zat wat dril tussen, oké, kon ik ook nog hebben, en in mijn iets geoefende Frans informeerde ik er naar bij de gastvrouw. Ze wees naar haar hoofd en ratelde wat, het werd me hier niet direct duidelijk of ze me gewoon gestoord vond, dus ik smeerde er braaf wat van op mijn (goddelijke) baguette. De lucht stond me niet helemaal aan, maar ja… En toen knapte er iets. Letterlijk, tussen mijn tanden. Ik keek nog eens goed naar de schaal, en om een lang verhaal kort te maken: tête de veau hoef ik echt nooit meer te eten.”
Vrucht met reisverbod
Marcus: “Het smerigste dat ik ooit at – en nooit, maar dan ook echt nóóit, meer zal eten – is de doerian. Misschien wel het meest beruchte fruit van de wereld. Te koop bij foodstalletjes in onder meer Thailand, Maleisië en Singapore. De geur van deze stekelige vrucht is zo overweldigend indringend en onbeschrijfelijk goor dat het in Singapore, waar ik mijn eerste doerian-ervaring had, verboden is om de vrucht mee te nemen in het openbaar vervoer of naar je hotel. Anthony Bourdain beschreef het eten van doerian eens met ‘your breath will smell as if you’d been French-kissing your dead grandmother’. Ik hou het op: vanillevla met verse kots, knoflook, belegen kaas en schimmelsokken, met een stevige zweem open riool. De doerian: you love it or hate it. Ik behoor tot de laatste categorie.”
Pizza kaasfondue
Snackspert: “Pizza kaasfondue van Domino’s. Een van de toppings waren aardappelen. Nu weet ik niet of meneertje Domino in een of ander gehucht koude en zachte aardappelen in de kaasfondue gooit, in ieder geval doe je dat niet op de pizza. Daarnaast was de kaasfondue van bijzonder lage kwaliteit, eentje die je niet krijgt voorgeschoteld bij een gemiddeld kerstdiner. Nee, dit was echt wel de goorste pizza die ik ooit gegeten had. De saté-pizza van New York Pizza komt dichtbij, maar de pizza kaasfondue is de enige pizza die ervoor zorgde dat ik 17 minuten later boven de wc hing en niet omdat ik daar zin in had, nee, juist omdat ik gewoon moest. Helaas.”
Een bleke, halfzachte hap vet
Laura: “In Colombia is het op culinair gebied, ondanks hun bizarre eetgewoontes goed te doen. Toch at ik er ook extreem ranzig. Zo bestelde ik chicharon, een bekend Colombiaans gerecht: gefrituurd varkensvet. Wanneer dit goed gefrituurd is, krijg je een ontzettend knapperig gerecht, dat lekker weg eet alsof het een zak chips is. In dit geval was de frituur niet heet genoeg of het vet te kort erin geweest. Hoe dan ook, het resultaat was een bleke, halfzachte hap vet. Verschrikkelijk! Gelukkig vonden we later in Medellin bij El Social de allerlekkerste chicharons! Dus mocht je in Colombia zijn: probeer chicharon daar en niet in het dorpje Villa de Leyva.”
Lost in translation-sushi
Sabina: “In Japan konden mijn man en ik de menukaart niet lezen. Ik heb wel een vertaalapp op m’n telefoon, maar die werkt alleen als er wifi is en dat hebben de meeste restaurants dan weer niet, of misschien kan ik dat ook niet lezen. Dus meestal bestelde we lukraak wat van de kaart. Na een avond sushi eten in Hiroshima checkten we in het hotel, met foto’s van de menukaart, in de app wat we eigenlijk op ons bord hadden. Die gekke vissige groene rolletjes? Beetje slijmerig, met harde dingetjes? Die we allebei ‘niet zo’ vonden, maar toch maar op hebben gegeten, met een grote slok sake er achteraan? De vertaalapp zei ‘insides of the squid’. Inktvis-ingewanden: niet voor herhaling vatbaar.”
Verrotte vis als delicatesse
Vincent gruwelt nog steeds bij het idee alleen al: Surströmming. “Deze Scandinavische delicatesse heeft ervoor gezorgd dat het eerder gegeten eten in omgekeerde richting door mijn slokdarm gleed, midden in een beschaafd Zweeds restaurant. Ik zie sowieso altijd weer op tegen het seizoen van haringparty’s, omdat ik de weeïge visgeur en de textuur van deze vochtige vis en de combinatie met de okselgeur van verse uitjes al weerzinwekkend vind, maar dit is de overtreffende trap. Het is gefermenteerde Noordzeeharing, oftewel verrotte vis die ongeveer explodeert in het blik. Een passende straf voor terroristen: dagelijks ontbijten met Surströmming. De vis gaat gisten als deze in de zon wordt gelegd, wat zorgt voor een zwavelstank van 1000 jaar rottende eieren die je nooit meer uit je neus krijgt. De zoutig smakende wordt vaak buiten gegeten, om te voorkomen dat medegasten in een restaurant je beschuldigend aanstaren.”
Dodelijk vissie
Marcel, onze Man in de Provincie, komt ook weleens de provincie uit. Goor was het niet eens heel erg, maar toch echt niet voor herhaling vastbaar: “Fugu. Oftewel: kogelvis. Ofwel: potentieel dodelijk. Want een foute bereiding van die vis zorgt ervoor dat al je spieren stoppen met werken, waaronder, uiteindelijk, je hart. En volgens kenners ben je er gedurende dat gehele proces geestelijk helemaal bij, dus je hebt door dat je dood gaat en kunt er zak aan doen. Dat ik het, dit wetende, toch tweemaal in een week heb gegeten, reken ik nog steeds tot mijn grootste heldendaad ooit. En mijn domste ook, maar I blame it on the sake. En op het feit dat in beide gevallen om een driesterrenzaak in Tokio ging. Evenzogoed: nooit meer.”
Buikspek met huid én haar!
Steffi: “Noedelsoep met buikspek. Nu hoor ik je denken: eh? Dat is toch gewoon heel lekker? Klopt. Maar in Nagaland – wat niet een restaurant in Disney is, maar een provincie in Noordoost India – eten ze die buikspek met huid én haar. Mmmmmm. De huid was ruw en (letterlijk) harig, er zat geen vlees aan en het vet was enkel drillerig en glibberig. Het laten staan was geen optie: ten eerste omdat de gastheer ons vol trots had meegenomen naar dat restaurant (zijn favoriet) en ten tweede omdat ik me – met zoveel armoede om me heen – extreem bewust werd van hoe decadent het eigenlijk is om ervoor te kunnen kiezen iets niet te hoeven eten. Overigens werden we de volgende dag door dezelfde gastheer thuis uitgenodigd, om ‘chicken legs’ te eten. Lees: nasi met kippennagels. Eén ding is zeker: in Nagaland doen ze niet aan verspilling.”
Lees ook:
