11 november is de dag dat je je lichtje thuislaten mag

Dat Sint Maarten in de provincie Noord-Holland vanwege corona gecanceld zou worden, was eigenlijk geen verrassing. Wat men met Sinterklaas en Kerst te wachten staat is nog maar de vraag, maar dat het kinderen in een ‘dieprode’ provincie afgeraden zou worden om van deur tot deur te trekken en heel hard te gaan zingen, lag op zich wel voor de hand. Maar hoe erg is dat eigenlijk?

En dan bedoel ik eerlijk gezegd: hoe erg zouden kinderen het vinden dat ze niet meer bij mijn voordeur langs mogen komen? Want ik geloof dat mijn reputatie op het gebied ‘daar moet je echt heen voor vet sicke candy’ wel wat te wensen overlaat…

In den beginne

Het begon allemaal toen we na de geboorte van onze eersteling verhuisden naar een hypermoderne flat met vloerverwarming op de met glas bemuurde galerijen. We kwamen uit een tochtig maar geliefd krot in de Jordaan en we wisten niet wat we meemaakten zo comfortabel. De liften waren breed, er was een inpandige garage, en onze baby heeft het eerste halfjaar van haar leven denk ik geen druppel regen op haar wezen gevoeld. Wie er ook waren in die flat? Heel veel kinderen. En een soort oudercommissie, die dan dingen organiseerde als samen lampionnen knutselen. Maar ik had nog nooit van Sint Maarten gehoord, en ik kwam uit de Jordaan waar nog nooit iemand op elf november bij ons tochtige krot had aangebeld. Dus de eerste keer dat daar zeventien kleine kinderen voor de deur stonden was ik totaal stupéfait en heb ik van schrik denk ik de deur dicht gesmeten. Ik was inmiddels ook alweer zwanger dus ik wijt dit geheugenverlies en de krankzinnigheid geheel aan de hormonen.

Revanche

Het jaar erop was ik compleet voorbereid. Wel kan ik nu herkennen dat ik in een soort mega gezonde bubbel zat, en dat ik me erg bezig hield met hoe ik suiker in ieder geval de eerste paar jaar uit het leven van de kinderen kon weren. Dit vertaalde zich naar: een Sint Maarten uitdeeldebuut aan de deur waar ik het brave groepje voor de deur uit volle overtuiging een zakje minirijstwafels met daarop een laagje gedehydreerd fruitpoeder gaf. Ik maak geen grap. Ik word hier nog steeds mee gepest door mijn gezin.

Shots fired, lessons learned

Althans, dat zou je denken, dat na deze afgang (mijnerzijds) ik wel wat geleerd zou hebben. Wat deed ik het jaar daarop? Een mandarijn. Ik dacht dat dat nog wel binnen de traditie zou vallen, maar ook dit jaar droop het ongenoegen van de gezichten voor de deur af.

Stap voor stapje

Weer een jaar verder, en nu begon ik mijn draai te vinden. Ik was nog niet klaar om al mijn ideeën overboord te gooien, maar inmiddels vond ik het wel tijd die buurkinderen te laten zien dat ik geen gestoorde gek was. Dus kocht ik snoep. Biologisch, van de natuurwinkel, want aan iets als fruitmentos was ik nog niet helemaal toe. Wantrouwige blikken vielen me ten deel, want wat waren dit voor verdachte onbekende snoeppapiertjes? Er kwamen trouwens elk jaar minder kinderen aan onze deur; de helft hield het inmiddels wel voor gezien met die rare buurvrouw en haar malle Sint Maarten gewoontes. Maar de paar kinderen die gewoon de voorgaande jaren geblockt hadden deden een aarzelende graai in de mand. Later op de avond proefden we er zelf een. Ze roken naar kots, en ze smaakten ook niet best.

Het jaar erop

Toen kwam het jaar dat ik al mijn principes overboord gooide. Inmiddels waren we verhuisd naar een ‘echte’ wijk, gezellig, met veel contact tussen buren onderling en waar bijna iedereen op elf november kaarsjes voor de deur zette om aan te geven dat hun hart groot en hun snoepmand goed gevuld was. Een wijk ook met veel lieve oude mensen, die misschien het gemis van hun eigen kleinkinderen op die avond goedmaken door andere kinderen te overladen met genegenheid in snoepvorm. Ik werd er soms nog wel een beetje zenuwachtig van, als ik zag met hoeveel snoep de kinderen thuiskwamen en denkend aan hoeveel ze onderweg al weggestouwd hadden. Maar ik wilde me ook van mijn goeie kant laten zien en niet dat rare wijf zijn met haar gezonde rijstwafeltjes. Dus haalde ik braaf een paar zakken mini-Marsjes etc. en hadden we een paar prima jaren. Op één keer na, toen ik gewoon geen zin had in het gedoe en het hele gezin op een doordeweekse avond meesleepte naar de pizzeria.

Dag Sinte-Maarten dahag dahag

En nu gaat het hele feest dus niet door. Geen last-minute run naar de winkel voor een lampionnenstokje omdat je zelf nog geen fietslampje aan een tak kan knutselen, geen natgeregende verkleumde kinderen meer opwarmen aan de chocomel na thuiskomst (ik zeg maar wat, deed ik nooit) maar vooral: geen gevulde snoeptrommel meer om stilletjes doch gestaag te plunderen. Dan moeten we maar voor onszelf inslaan…

Lees ook:

• Vet, vetter, vetst: er bestaan dus chocolademelk-cups van Mars, Twix en Snickers
• 8x het populairste snoep uit de jaren ’80: staat jouw favoriet er ook tussen?
• Hilarische reacties op nieuwe snoepjes van Haribo