Eddie’s eetergernissen: als de bediening je laatste hapjes eten of restje wijn meeneemt

Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Deze week ging iemand er met haar laatste hapje vandoor. 

Deze week ging ik uit eten. Ik houd van uit eten gaan en ben er ook behoorlijk bedreven in, al zeg ik het zelf. Ik zat bij een restaurant in Amsterdam-Zuid met een nogal hoog gehálte. De mensen die bekend zijn in deze regio weten dat ik hiermee van die enorm opgeblazen ego’s bedoel. Maar ik zat in de zon, wat er in mijn glas zat smaakte me uitstekend, dus wie kon me wat maken? Nou, de serveerster kon me wat maken.

Gefrut met verdelen

Je kent het concept shared dining vast wel. Ik ben er gék op. Je eet allemaal één pietepeuterig hapje, degene met de meeste ballen pakt er nog één extra en bij het laatste stukje begint het gefrut met verdelen. Zo ook bij mij. De tent had goed brood, dat mag gezegd worden. Daardoor bleef aan het einde nog maar een héél klein plukje brood liggen.

Omdat ik niet zo gierig ben als ik eruitzie sneed ik ook dát stuk doormidden. Sharing is per slot van rekening nog altijd caring. Maar ineens duikt naast de tafel de serveerster op. Ik dénk nog dat ze iets wil vragen, tot ze plotseling de broodplank grijpt en tussen de tafels verdwijnt. Wát????

Zonder pardon

Kijk, dat iemand van wie ik houd er met mijn laatste stukje lekkers vandoor gaat pik ik al nauwelijks. Maar dan ben ik nog een petit peu vergevingsgezind, omdat ik weet dat het op een goede plek terecht komt. A.k.a. in de buik. Alleen deze dame ging er met de laatste hap verrukkelijk brood vandoor om het daarna gewoon op de grote hoop te gooien.

Ik zou het namelijk pas écht goor vinden als ze het meenam om mijn afgescheurde stukje op te eten. Dus daar verdween mijn goddelijke graan, richting de keuken. Waar het zonder pardon van de plank geschraapt werd om in zo’n grote blauwe zak te eindigen. Ik kreeg er nog net geen pruillip van.

Pietepeuterige plukje

Maar wat doe je dan? Gooi je jezelf als een soort veelvraat op die serveerster om ook dat ene halve sneetje nog op te eten? Of roep je als een soort ouwe hengelaar met je arm in de lucht richting de plank: ho, ho, hoooo. Om vervolgens dat sneue aangevroten schijfje uit haar handen te trekken? Nee, ik durf dat dus niet.

Het gevolg was dat we de rest van de avond als haviken boven de bakjes met dumplings, zoete aardappelfriet en de laatste pizzapunt hingen. Want stel je voor dat die ook ineens tussen de tafels zouden verdwijnen. Moraal van dit verhaal: ook al ligt er nog maar een sneuïg, pietepeuterig (goddelijk!) stukje brood op de plank… Afblijven!

Lees ook:

• Eddie’s eetergernissen: afknappers in de horeca (waar ik nu bijna zin in krijg)
• Eddie’s eetergernissen: de steekproef in de supermarkt
• Dit zijn de 7 vieze zondes waaraan héél veel mensen zich schuldig maken