Opinionated

Eddie’s eetergernissen: dat je onzichtbaar bent voor de ober

Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s Eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Deze week moeten we het hebben over onzichtbaar zijn in restaurants.

Foto van culinair journalist Adeline Mans

Voor even dacht ik dat de hurkende ober al mijn ergernishokjes afvinkte, maar er is iets zelfs nóg erger dan zo’n wiebelend hoofdje net boven de tafel uit. Onzichtbaar zijn voor de ober. Maar alsof je nooit een tafel reserveerde, nooit iemand groette bij de deur, nooit plaatsnam aan een tafel, zó onzichtbaar. Niet omdat ze je nou bewust negeren – ik werkte in de horeca en weet hoe dat eruitziet – maar gewoon omdat ze je compleet vergeten. Het gebeurt me (vaak).

Onzichtbare wezens

Het verneukeratieve aan onzichtbaar zijn is dat je meteen weet dat het gebeurt. Iemand wijst je een tafel en laat je daar vervolgens best wel veel te lang voor gek zitten. Ik (de begripvolle ex-horecamedewerker) zit dan nog te doen alsof het allemaal heel normaal is. Het is spits, iedereen komt tegelijk, de warme gerechten gaan voor, ze zijn maar met z’n tweeën. Dat werk.

Mijn vriend begint na tien minuten geen gehoor zichtbaar geïrriteerd te raken, waardoor ik zo mogelijk nog meer redenen bedenk. Ook al krijgt iedereen om ons heen drank en spijs in overvloed. Ja, zelfs de mensen die ná ons onzichtbare wezens binnenkwamen. Het is een vicieuze, onzichtbare cirkel.

Uitgestrekt nekje

Net vóórdat mijn vriend verhaal gaat halen zit ik met zo’n uitgestrekt nekje mee te bewegen met de route van een ober. Kin een stukje omhoog, half waanzinnige grijns op het gezicht geplakt en de wenkbrauwen zo vriendelijk vragend mogelijk de lucht in. Dit hou ik zeker vijf minuten vol. Mijn tafelgenoot vraagt zich rond die tijd inmiddels hardop af of hij met zijn 1.94 meter lang makkelijk te missen is. Goed punt wel. Zelf ben ik niet echt onder te brengen in de categorie muurbloempje, maar toch ga je aan jezelf twijfelen. Wat maakt je zo onzichtbaar?

Niet voor één ober

Pas werd ik zo ontzettend níet gezien na een avond niet gezien te zijn (ja echt) dat ze zelfs vergaten het toetje te brengen van een vooraf vastgesteld (!) menu. Ik was er een beetje ondersteboven van, ook al wist ik heus wel dat ik vrijwel onzichtbaar was de hele avond. Niet voor één ober, maar ook voor al die andere obers én de manager.

Toch hoop ik diep vanbinnen dat de chef zich even afvroeg wat er misging toen hij die twee verloren desserts daar nog zag staan. Of misschien was ik wel zo onzichtbaar dat hij ze helemaal niet maakte, dat zou pas treurig zijn. Volgende keer maar weer eens even flink herrie maken als ik ergens binnenkom.

Lees ook:

 

Geen foodnews Missen?
Ontvang een update in je inbox