Eddie’s eetergernissen: de steekproef in de supermarkt

Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: die bloedirritante steekproef in de supermarkt.

Het schijnt dat het zelfscansysteem in de supermarkt een paar red flags heeft. Het ding gaat sowieso af en toe willekeurig af, maar reageert (zeggen supermarkt-insiders) ook op een combinatie van artikelen en de tijd waarin ze gescand zijn. En dat laatste is vermoedelijk de oorzaak dat ik elke week de klos ben, want het is geen geheim dat ik zo lang mogelijk in een supermarkt probeer te blijven.

Het systeem herkent de diefstalgevoelige artikelen uit het luxere segment (die ik koop want ik ben een luxepoes) en als je treuzelt, wat jatters blijkbaar doen, dan gaat de kassa op slot. En daar begint de hel a.k.a. de steekproef.

Blijf van mijn tas af

Je hebt supermarktmedewerkers die netjes vragen of ze een steekproef mogen doen. Ik vraag me altijd af of ik in de boeien geslagen wordt als ik ‘nee’ zou zeggen. Alleen durf ik dat niet, dus doe ik extreem gewillig. “Natuurlijk mag dat, kan je overal goed bij? Hier, ik help wel even. Oh nee, dat mag natuurlijk niet. (geitige grinnik tussendoor) Pak zelf maar, hoor.” Terwijl ik ondertussen denk: blijf met je poten van mijn zorgvuldig ingepakte tas af. En ja, dat is heel onaardig van me, maar ik heb een geldige reden. Na een steekproef kom ik namelijk áltijd met geprakte boodschappen thuis. Geplette sla, gedeukte appels, in de verdrukking geraakte yoghurt of gevouwen kaas, er is altijd wat.

Tot voorbij de wijn

Neem nou vorige week. Ik kocht een zakje Kinder Eggs. Heel de redactie riep dat ik vier zakken moest halen, want: ik had nog nooit zoiets goddelijks geproefd en wilde daarna meer. Maar ik had zelfbeheersing en nam daarom één lullig klein zakje. Drie keer raden wat ik bij het afrekenen had, maar natuurlijk: een steekproef. De beste jongeman achter de kassa tilde alles uit mijn zorgvuldig en doordacht ingepakte tas, scande vier producten tot op de bodem en frommelde toen alles haastig terug.

Mijn ademhaling versnelde een beetje toen ik het zag, maar toch zeg je niks. Alles daarna weer uitpakken en opnieuw inpakken doe je ook niet, want inmiddels staat er door die kloterige steekproef een rij tot ver voorbij de wijn, dus hou je je kakken op en verlaat je nederig de winkel. Eenmaal thuis haalde ik als een trofee de Kinder Eggs uit mijn tas, hield ze in de lucht om ze door mijn vriend te laten bewonderen, opende het zakje en… haalde ik een geplet sneu ei tevoorschijn. Een chocolade-ei dat wel, maar toch. Het hadden zes volmaakt ronde, onaangetaste eitjes kunnen zijn. In plaats daarvan zat het folietje stevig in de chocolade gedrukt.

Melk onderin

Hoe fijn zou het zijn als supermarkten de onwetende kornuiten een inpakcursus zouden geven? Met als titel: Je vader en moeder stoppen niet voor niks dat zware pak melk onderin de tas. Gewoon even de basisbeginselen van het boodschappen inmasseren, in plaats van de fles wasmiddel bovenop een zak veldsla te kwakken. Bij voorbaat dank!

Lees ook:

• We moeten het hebben over mensen die op ijsjes kauwen
• Gerechten die (sterren)chefs nooit op de kaart zetten
• 31x de favoriete nieuwe adresjes van topchefs