Eddie’s eetergernissen: de terrasreservering

Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: dat verrekte reserveren op de eerste terrasmiddag.

Als ik je in 2019 verteld had dat ik me zou ergeren aan plakkende zoutvaatjes op tafel, hurkende obers naast een tafel of papieren rietjes op een festival, dan zou je meteen geknikt hebben van ‘ja’. Alleen de struggle dat ik met dertien graden op een bewolkt terras wilde zitten tussen twaalf en zes op een doordeweekse dag had je vermoedelijk niet begrepen. Wat ik maar wil zeggen: je weet niet dat je iets kan ontwikkelen, tot je het ontwikkelt.

Vernikkelen met wijn

Het eerste hiaat in de openingsdag is dat ik op woensdag hoor te werken. Je zou kunnen denken ‘kind neem lekker een middag vrij’, maar dat kan nou precies die ene dag even niet. Plan B is dus om takkevroeg te beginnen, zodat ik rond drieën wel klaar ben en dan alsnog gaan. Wat me brengt bij de volgende struggle: hoe laat reserveer je dan? Ik mik nu zelf op een uur of vier, want dan heb ik nog twee volle uren om te vernikkelen met een glas wijn. Wat precies genoeg zou moeten zijn voor een quick fix.

Wie neem je mee?

Volgende kwestie: waar ga je heen? Want ik zat eind september voor het laatst op een Grieks terras, dus nu ik zeven maanden later weer mag wil ik wel een goede keuze maken. Tot slot: met wie? Ga je met de compagnon waar je al een hele dag mee werkt of toch met je geliefde? Ik zeg het je: allemaal kwesties en keuzes waar ik me zelfs begin 2020 nog geen voorstelling van had kunnen maken.

Kwispelen van vreugde

Na wikken, wegen en wenen koos ik niet voor mijn lievelingsterras, want daar moet ik nog een half uur voor rijden en dat snoept dan weer van mijn terrastijd af, maar ik pikte een mooi alternatief dichterbij. Het type wijnbar waar je een godsvermogen betaalt voor een goed glas, met de mogelijkheid om onder een luifel te schuilen bij regen en waar je ter begeleiding olijven van zo ongeveer een euro per stuk kunt eten. Helemaal mijn tent, dus ik stond te kwispelen van vreugde.

Wat blijkt? VOL

Ik inloggen op de site, het reserveringssysteem openen, de trillende spier bij mijn ogen voelen, want wat blijkt? VOL. Zit je dus zeven (zéven!) maanden trappelend thuis te wachten tot je eindelijk weer op een terras kunt hangen, is je keuze binnen een nanoseconde volgeboekt. Ik verdenk mensen er nu van dat ze zorgvuldig elk tijdslot bij elk terras in de buurt gereserveerd hebben, zodat ze die zes uur lang verzekerd zijn van een tafel. Noem me wantrouwig, maar ik ken mensen die het kunstje zouden flikken (ik als ik ook de middag vrij zou zijn).

Die kloterige terrasreservering

Dus voilà, de eetergernis waarvan je niet dacht het ooit te kunnen ontwikkelen: die kloterige terrasreservering. What a time to be alive, alweer ja.

Lees ook:

• Eddie’s eetergernissen: kunnen we even kappen met eten delen?!
• Eddie’s eetergernissen: afknappers in de horeca (waar ik nu bijna zin in krijg)
• Eddie’s eetergernissen: de steekproef in de supermarkt