Eddie’s eetergernissen: het kraken van je cracker in gezelschap

Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: het eten van crackers in gezelschap.

Een jaar lang kon ik ongezien doen wat ik wilde. Met mijn vinger het laatste restje goddelijke saus van mijn bord schrapen? Deed ik zonder gene. Een plens honing op de bak yoghurt en dan met een lepel uit de verpakking eten? Schuldig. Een cracker fijnmalen zonder dat je hoort hoeveel geluid je produceert? Wat een genot.

Ik at achter gesloten deuren en alles zonder sociale correctie, want er was geen levende ziel die me zag. Op mijn wederhelft na dan, maar die is wel wat van me gewend.

Een beetje ongemakkelijk

Zo gebeurde het me van de week dat ik ineens weer in gezelschap moest eten van mensen die ik niet zo goed ken. Ik had twee soorten hummus in een bakje, een stapel crackers en me vooraf gewoon niet bedacht hoeveel geluid dit maakt. Ik nam ruim van de hummus, zo ruim dat ik me ondertussen afvroeg of dit een thuisportie of buiten-de-deurportie was, en smeerde de cracker in kwestie eens stevig in. So far so net een beetje ongemakkelijk. Precies zoals het eten met enigszins onbekende mensen hoort te zijn.

Babyvoedingachtige brei

Maar toen nam ik een eerste hap. Het was alsof mijn kiezen een bulderend geluid dwars door mijn wangen heen produceerden. Ik zweer je dat ik de vrouw die ik net voor het eerst ontmoet had gewoon even verschrikt zag opkijken vanaf de overkant van de tafel. Ik stopte uit ongemak meteen met kauwen. Wat ook niet werkt, want dan zit je met een korrelige hap cracker en hummus in je mond en iedereen signaleert het ontbreken van geluid bij jouw cracker. Ik kauwde dus wat halfslachtig verder en probeerde zo min mogelijk te knerpen en knisperen, waardoor je uiteindelijk een soort babyvoedingachtige brei overhoudt. Gat-ver-dam-me.

Rommelen met kraken bestreden

Na die eerste cracker haalde ik een beetje opgelucht adem en schoot er een achtergebleven korrel achterin mijn keel. Daarop volgden tranen en een hoestbui die na het kraken nóg een keer de aandacht op me vestigde. So far so nog steeds een beetje ongemakkelijk, maar te handelen. Tot ik me ineens realiseerde dat ik nog twee (!) crackers te gaan had. Je zou kunnen denken: meid, dan eet je die toch later nog even op? Maar mijn buik rommelde ongeveer net zo hard als dat mijn cracker kraakte, dus die moest ik ook tot bedaren zien te krijgen. Het rommelen werd in dit ongemakkelijke geval met het kraken bestreden.

Verlepte boterham

Wat ik uiteindelijk deed? De dood-of-de-gladiolen-tactiek. Ik frommelde met indrukwekkend geluid en in enorm tempo mijn in hummus gedrenkte crackers naar binnen. Daarbij produceerde ik zo’n oorverdovend geluid dat ik zeker wist dat iedereen thuis zou vertellen over die nieuwe met die krakende crackers. Gelukkig mag ik vandaag gewoon weer lekker achter-de-schermen eten. En volgende keer neem ik dus een verlepte boterham mee voor buiten de deur.

Lees ook:

• Eddie’s eetergernissen: afknappers in de horeca (waar ik nu bijna zin in krijg)
• Eddie’s eetergernissen: de steekproef in de supermarkt
• Dit zijn de 7 vieze zondes waaraan héél veel mensen zich schuldig maken