Eddie’s eetergernissen: dat je zelf zo’n ontzettende knoflookmeur uitwasemt

Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Dit keer ergert ze zich eens een keer niet aan anderen, maar aan zichzelf en die énorme knoflookgeur die uit al haar poriën opstijgt.

Het is een doordeweekse ochtend. Mijn ontbijt bestond vanmorgen uit twee grote glazen water en een kop zwarte koffie, maar dat was niet het enige. Met dank aan de groene pesto van gisteravond beschik ik over zo’n indrukwekkende knoflookmeur (geur kunnen we het allang niet meer noemen), dat het voelt alsof ik voor het ontbijt ook al een bol knoflook consumeerde. Rauw. Uit het vuistje. Gatverdamme goor.

Odeur van een kebabzaak

Tandenpoetsen en mondwater helpen niet eens meer, één seconde later borrelt de indrukwekkende geur gewoon weer vanuit mijn longen omhoog. Onder het praten probeer ik in te ademen en vooral niet uit, waardoor de ober van de koffietent me zojuist net iets te lang en opmerkzaam aanstaarde. Voordat-ie er op een holletje vandoor ging natuurlijk, toen de knoflook zich toch daar de gaten en gieren aan zijn frisse neus opdrong. Niemand zit te wachten op de odeur van een hele kebabzaak nog voor de tweede koffie.

Beetje pittig op het eind

Van een beetje knoflookgeur ben ik trouwens niet vies, dat is simpelweg een teken dat je iets verdraaid lekkers op hebt. Een goede melanzane of smakelijke tzatziki bijvoorbeeld. Maar je kan ook gewoon te ver gaan. Het verneukeratieve is dat het allemaal mijn eigen schuld is, want bij de ietwat scherpe nasmaak onder het proeven aan de toonbank van mijn favoriete traiteur had elke knoflookmelder in mijn lijf af moeten gaan. Het enige dat ik tegen de vrolijke juffrouw achter de toonbank zei was ‘oh lekker dat-ie een beetje pittig is op het eind’.

Eerlijk? Dan is alles ook gewoon je eigen schuld. Zojuist pakte ik het pestobakje er nog even bij en toen ik keek voelde ik me nog wat dommer. Daar tussen het groen van de pesto lagen zoveel witte spikkels, het was alsof het bakje zélf me uitlachte.

Knoflookboertje

Het wordt trouwens allemaal nog gevaarlijker als je die bollen knoflook combineert met koolzuur. Zo at ik pasgeleden in Utrecht de culinaire variant van de shish kebab. Ik verdenk de chef ervan dat-ie in door elk hapje een teen knoflook maalde. Na dit eetfestijn pakten we nog een afzakkertje in een foute kroeg waar je door de meedeiners van links naar rechts hupste. Deze beweging in combinatie met de shish kebab én het koolzuurhoudende biertje bleek moordend, voor de omstanders dan vooral. Bij elk sprongetje deinde er ook een knoflookboertje de zaak in. Goddank was het shared dining en verkeerde ik daardoor wel in goed knoflookgezelschap keer drie. Nog een bijkomend voordeel: niemand durfde zich in onze met knoflookmeur gevulde aura te wagen.

Ik overweeg om zo richting de supermarkt te wandelen voor een bos peterselie en een grootverpakking Smint. Al vraag ik me af of ik te redden ben, want ik proef elke teen knoflook nog op het puntje van mijn tong.

Lees ook:

• Eddie’s eetergernissen: dat je bijna geen ‘gewone’ yoghurt durft te bestellen
• Eddie’s eetergernissen: van die restaurants waar je veel te veel eten krijgt
• Waarom sommige mensen geen gebruik zouden mogen maken van een zelfscankassa