Eigenlijk zijn kookboeken gewoon k-t
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: over het koken uit kookboeken.
We moeten het hebben over kookboeken. Ik kan in blinde paniek raken van een kookboek en dan ben ik nog niet eens overgegaan tot er daadwerkelijk uit koken.
Tijdens mijn quarantaine pak ik dit genre er ineens weer eens bij, omdat ik dan denk dat het leuk is iets nieuws te proberen. Waarschuwing: het is echt leuk om iets nieuws te proberen, maar niet als er een kookboek aan te pas komt. Ik denk altijd als ik zo’n recept lees: wát heb ik daarvoor nodig? Laaaaaaat maar.
De kleine lettertjes
Het begint ook altijd met een disclaimer van drie pagina’s over wat je standaard in je keukenkast moet hebben liggen, dus wat je náást een recept nodig hebt. Nu zit ik zelfs nog redelijk ruim in mijn kruidenlade, maar zelfs dan heb ik nooit alle standaard ingrediënten. Wat betekent dat ze helemaal niet zo standaard zijn als de kookboekenschrijver in kwestie voor wil laten komen. Dit zijn de kleine lettertjes van een kookboek, waardoor je eigenlijk al weet dat er gedonder van komt. Gisteren wilde ik Imam Bayildi maken, dat betekent flauwgevallen Imam a.k.a. goddelijke aubergines. Maar toen stond er dus dat ik een zebrapatroon uit de aubergine moest snijden. Ik heb mezelf kunnen bedwingen om het plaatje van een zebra te googelen en daarna heb ik een tosti op de gril geflikkerd. Vanmiddag grill ik ze wel als lunch, wat een gedoe.
K-t cadeau
Ineens heb ik ook in de gaten dat je eigenlijk een ingepakte ‘fuck you’ geeft of krijgt als een kookboek fungeert als cadeau. Ik vond het altijd heel leuk om te krijgen, het staat ook semi-culinair in je kast en keuken, maar eigenlijk zeg je: ik wens je heel veel tijd in een keuken met producten waar je niets maar dan ook niets van begrijpt. Is toch lullig? Wat een kutcadeau. Blijk ik plotseling ontzettend veel kutcadeaus gekregen te hebben in mijn leven. Het begon toen ik op kamers ging, want niemand bedenkt het natuurlijk om een kutcadeau aan een kind te geven.
Waarom zou je?
Zeg trouwens ook maar gewoon niet dat iets vijfhonderd minuten bereidingstijd nodig heeft, in plaats daarvan zeg je eerlijk: dit gerecht is ongeveer tien minuten snijden (daar tel je dan zelf nog vijf minuten snijden bij op, want niemand snijdt zo snel als een kookboekenschrijver) en daarna kun je het eindeloos lang in de oven schuiven en zelf op je luie aars gaan zitten om wijn te drinken. Dan zou ik zo’n gerecht echt me-teen overwegen te maken. Maar niet als iets wat een HELE FOCKING NACHT uit moet lekken of wellen. Waarom zou je zoiets maken?
Ik heb net even voor mijn boekenkast gestaan en geteld wie er allemaal nog een kookboek van me tegoed heeft. Iets met karma en it’s all coming back to you. Het zal ze leren.
Lees ook:
