Kunnen we het even hebben over mensen die de helft van hun gerecht niet opeten?
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: van die mensen die maar de helft van een gerecht eten.
Alweer met het gevaar dat niemand ooit nog met me uit eten gaat (wanneer dat überhaupt weer kan…), de ontzettende zeikerd dat ik er ben, maar ik moet even mijn hart luchten. Over mensen waar je dan lekker mee op restaurant gaat en die vooraf al van plan zijn niet het hele gerecht op te eten. De maaltjes arriveren, jij (ik dus) zet enthousiast mes en vork in het verrukkelijke voedsel en als je je blik losmaakt van tha food zie je dat tegenover je met militaire precisie het voorbereiden van een operatie begint. Fuck, fuck, fuck, was ik maar alleen gegaan.
Des duivels
Je kan er trouwens donder op zeggen dat dit vooral gebeurt met een gerecht waarbij brood geserveerd wordt, zoals het broodje (!) hamburger. Laat die even op je inwerken ja, men bestelt een broodje hamburger waarna als een ware chirurg het brood gescheiden moet worden van de burger. Met een beetje pech heeft de kok er ook nog (het is toch des duivels) een augurk op gedaan en god forbid iets van saus. Dan loop je zelfs nog kans dat je tafelgenoot gaat schrapen. In dit geval heb je twee keuzes: jezelf zachtjes onder tafel laten zakken of gewoon opstaan en vertrekken. Na het geschraap is daar niks onbeschofts meer aan.
Op de broodstapel
Terug naar de operatie. De bovenste helft van het broodje wordt wat wiebelig op de rand van het bord gepositioneerd, waarna de burger het veilige koolhydraatnest verlaat en ook de onderkant op de brand-uuuh-broodstapel beland. Augurk weg, tomaat weg, saus eraf schrapen, twijfels bij de kaas, die dan toch mag blijven. Het eten kan beginnen. Nou, nom nom nom, wat een lekkernij.
Afgekoeld kostje
Ondertussen ben ik al bijna klaar met eten, want dat is een side effect van het ontleden. Het verstoort volledig de synergie van een etentje. Waar de één soms wat vertraagd om de balans terug te brengen in wie bij welke hap gebleven is tijdens de maaltijd, begin je nu al helemaal op verkeerde voet. Als je wacht tot de operatie afgerond is, dan is jouw kostje afgekoeld. Begin je met eten, dan eet je alleen.
Bemoei je met je eigen bordje, denk je nu misschien, maar dat doe ik natuurlijk niet want het is pure verkwisting. In plaats daarvan kun je ook zeggen: hé gozer/hé schat, ik eet geen brood dus doe maar zonder. Opgelost. Zie je hoe simpel dat was?
Lees ook:
- Ik draai compleet door als er een vegan komt eten
- Ik raak paranoia van de THT-datum
- Het goorste eettafereel in een restaurant óóit
