Mijn man bestelde een kaasplankje in Japan (en dat was een slecht idee)
De vakantie in Japan was een aaneenschakeling van culinaire hoogtepunten. Deftige restaurants en snackbars, van hartige pannenkoeken tot bento-boxen voor onderweg: alles was even lekker. Enige tegenslag was het kaasplankje dat mijn man bestelde. Een culinaire misstap, waar hij voor moest boeten.
Een huwelijksreis naar Japan, kun je je mijn geluk voorstellen? Rugzakken om en gaan, van hotel naar hotel, van Tokio naar Hiroshima en van Kyoto naar Osaka, met die razendsnelle trein. Wat een ervaring! Veel kunst en cultuur, steden en natuur, maar vooral: het eten, ohhh het eten.
Fish, more fish
De lekkerste vis die ik ooit heb gegeten, kwam op mijn bordje in een buitenwijk van Tokio. Niemand in het restaurant sprak Engels, behalve een verlegen puber die kennelijk de afwas moest doen. Hij werd naar onze tafel geduwd om de menukaart te vertalen, maar hij kwam niet verder dan: fish. And that: also fish. Here: more fish. We aten dus vis en het was heerlijk, de ene gang na de andere.
Whisky-cola tegen de dorst
Niet alleen de deftige restaurants vond ik een feestje. Ook de drankenautomaten die werkelijk overal staan waren elke keer weer een verrassing. Warme koffie in een blikje? Komt gewoon uit die automaat rollen, als je op het verkeerde knopje drukt. Ik ontdekte calpis, frisdrank met prik gemaakt van melk (je moet het proeven om het te geloven) en merkte dat je overal ginger ale kunt bestellen. Ook komen uit die drankautomaten gewoon drankjes met alcohol, en niet zo’n beetje ook. Een grote slok whisky-cola toen ik dorstig dacht een gewoon colaatje te hebben getrokken bracht de vakantiesfeer in een hogere versnelling.
Walmende brie
Maar één ding zijn we in Japan eigenlijk nergens tegengekomen, en dat is kaas. Niet zo gek ook, want in Azië wordt van oudsher eigenlijk geen zuivel gegeten. Kaas is in de Japanse eetcultuur gekomen tijdens de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog, toen Amerikaanse soldaten in het land waren gestationeerd. Je schijnt er in de supermarkt wel geraspte kaas te kunnen kopen, en ze maken zelfs een soort cheesecake, maar een lekker stuk brokkelkaas of een punt walmende brie hebben we nergens gezien. We hoorden ook van een insider dat Japanners walgen van de geur van kaas – niet zo gek als je er niet mee bent opgevoed.
Glimmen
Totdat mijn man, in een deftig jazzcafé in Kyoto, op de menukaart met borrelhapjes een kaasplankje zag staan. Zijn ogen gingen glimmen, hij is gék op kaas. Meteen besteld natuurlijk, en doe er nog maar een lekker glas bier bij, want dit werd genieten. Dacht hij.
Feest voor het oog
Alle gerechten, ook als we iets kochten op een station bij een snackbar of een snelle hap van de supermarkt, zagen er prachtig uit. Prachtig verpakt, mooi servies, zorgvuldig opgemaakte borden, takje groen en kleurige druppeltjes saus erop: feest voor het oog. Ook dat kaasplankje zag er waanzinnig uit. Een loodgrijs bordje met een subtiele decoratie op de rand, delicate vorkjes om de kaasblokjes op te prikken, het hele plaatje.
Verwende kaaskop
Maar… het was La Vache Qui Rit. Ja, dat lees je goed. Van die smeerkaas voor kinderboterhammen en schoolreisjes. In drie smaken, groen, rood en gewoon. Nog gewoon in hun aluminiumfolie verpakking. Misschien aan de andere kant van de wereld een exotische delicatesse, maar voor onze verwende kaaskoppen niet wat we hadden verwacht. Sorry lieverd, het leek ook te mooi om waar te zijn. Alle maaltijden in Japan waren een groot succes, maar een kaasplankje? Dat kun je beter bestellen als je weer thuis bent.
