Waarom is het zo ongemakkelijk om met (nieuwe) collega’s te lunchen?
Het nieuwe jaar is begonnen en dat betekent dat we weer massaal aan het werk gaan. Heb je de treinreis met aan rijstwafels met hummus knagende medereizigers overleefd (etende mensen in een propvolle trein arghargh!), dan is daar alweer de volgende te nemen hobbel: lunchen in het gezelschap van (nieuwe) collega’s.
Als vrije, blije freelancer werk ik maar weinig op kantoor. Ik ben zo’n verwende millennial die hele dagen alleen of met soortgelijke, zelfstandig werkende vrienden in koffietenten bivakkeert. Niet op één takkethee en een plak bananenbrood hoor, de restaurateurs krijgen heus wat in het laatje. Maar soms moet ik dan ineens wél naar kantoor en daar raak ik helemaal van mijn meug van. Dat komt vooral door de gezamenlijke lunch. Want: hoe eet je met mensen die je kent, maar niet door en door? Ik ben het geloof ik verleerd.
Scheurbuiken tussen de bureaus
Allereerst vind ik de lunchtijd altijd een ding. Ik lig al te scheurbuiken tussen de bureaus als de rest er nog in de verste verte niet hongerig uitziet. Stiekem probeer ik dan alvast te knabbelen aan een komkommer, maar dat hoort natuurlijk ie-de-reen. Over herrie gesproken. Als je dan eenmaal aan het lunchen bent, dan heb ik het gevoel dat mijn cracker vermalen wordt op standje duizenden decibellen. Die waanzin tussen mijn kiezen moet minimaal tot aan het andere eind van de lunchtafel vijf meter verderop te horen zijn. Zo kijken ze me in ieder geval wel aan. Denk ik. De laatste keer zag ik in ieder geval iemand even slikken toen ik nóg een cracker nam.
Niemand eet vrijwillig cottage cheese
Maar eigenlijk begint het hele gedoe al met eten meenemen. In de ochtend raak ik compleet ontregelt, omdat ik plotseling een Curver-bakje moet vullen met wat ik die dag mogelijkerwijs zou willen eten. God nondeju, een tussendoortje natuurlijk. Wat zeg ik? Twee. En dan lunch, maar misschien heb ik ook nog wel trek op de weg terug naar huis. Zelf probeer ik ondertussen nog een gooi te doen naar een toekomstige beachbody door Hüttenkase te eten. Als je dit bij je hebt kijken mensen je ook altijd een beetje weemoedig aan. Zo van: meid, ik heb met je te doen, je wil zeker wat kilootjes kwijt? Wat zo is. Laten we gewoon eerlijk zijn, niemand eet natuurlijk vrijwillig cottage cheese.
Curver-bak gevuld met rauwkost
Laatst kwam ik op kantoor en toen waren al mijn crackers al gebroken voor het lunchtijd was. Ik toog vervolgens richting lunchtafel met Hüttenkase, hummus én rauwkost. Toen ik de ingrediënten begon uit te stallen vond ik het zelf ook wat ruim, maar een mens moet wat te kiezen hebben. Ik belegde mijn kleine stukjes crackers en ondertussen prikte ik nog wat rond in mijn Curver-bak gevuld met rauwkost. De rest leek allemaal zo ontspannen te eten, dat ik er nog ongemakkelijker van werd.
Beetje awkward
Uiteraard maak ik het allemaal veel groter dan het is, maar ik blijf het eten met nieuwe collega’s waar je leuk door gevonden wil worden toch een beetje awkward vinden. Ik hoop wel dat iedereen dit gevoel herkent, anders hebben ze ook nog eens geen idee hoe ongemakkelijk ik me dat half uur voelde. Volgende keer maar gewoon weer een boterham met kaas meenemen, da’s wel zo veilig.
Lees ook:
