Waarom kookprogramma’s eigenlijk de hel op aarde zijn
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: over kookprogramma’s.
Kookprogramma’s zijn eigenlijk levensgrote spiegels om te laten zien hoe zielig jij het voor elkaar hebt in de keuken met alleen je peper, zout en oregano in een kastje. Het is een glimp van hoe je leven zou kunnen zijn, maar het niet is. Van wat een mens ’s avonds op tafel zou kunnen zetten, maar het niet doet en op de bank met je broek op de (vr)eethaak thuisbezorgd eet. Kortom: kookprogramma’s zijn voor de leek gewoon een klein beetje kut.
Culinair falen
Als je kookt van een kookprogramma dan mis je ook ineens allerhande keukengerei en ingrediënten die een normaal kokend mens niet nodig heeft. Ik noem een stoommandje of steranijs. Wel verdimme, dat hóór je toch in huis te hebben? Waarmee het falen van jouw culinaire gen wordt bevestigd. Voordat je daadwerkelijk ook maar één pot of pan aangeraakt hebt sta je al met de bloem in je haar af te vragen waar je aan begonnen bent.
Op tempo hakken
Als je kookt van een kookprogramma dan heb je ook extra stress. Het ontbreekt je aan tijd om zoiets te koken, maar daar houden kookprogramma’s dan weer geen rekening mee. Ze doen alsof het allemaal in een zucht en een scheet klaar is, maar ik mis vervolgens de finesse om op dat tempo te hakken, roeren en alles uit te voeren. Waardoor ik om de haverklap op pauze druk en het programma zo mogelijk nog langer duurt dan het al deed.
Niks tussenin
Als je kookt van een kookprogramma, dan weet je bij voorbaat al dat de porties niet kloppen. Hetgeen wat gekookt wordt is of vaak te weinig om te volstaan als vullende doordeweekse maaltijd of juist weer veels te veel. Het is een liflafje of een zevengangenmenu en daar zit niks tussenin. Op inname van calorieën wordt überhaupt niet gelet, dus als je elke dag na zou doen wat ze koken op tv dan groei en slib je volledig dicht. Het is wetenschappelijk bewezen dat je van het kijken naar kookprogramma’s dikker wordt. Ik bedoel maar, dan heb je nog niet eens iets gegeten.
Conclusie: kookprogramma’s zijn het bewegende equivalent van kookboeken. Maar in the end is het allemaal gewoon jaloezie en zou ik het liefst als een ware Miljuschka mijn keuken willen bestieren, dus vergeet wat ik gezegd heb. Kom ik nu mee, ja.
Lees ook:
