Waarom ontbijt op bed helemaal niet leuk is
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer over het ontbijt op bed.
Moederdag.
Ik kan me zomaar indenken dat de moeders in Nederland vandaag vanaf zes uur woelend in bed lagen, want: wat voor fysieke en mentale schade brengen ze aan in de keuken? Op een veel te vroeg uur moet je kuis aangekleed onder die snikhete dekens liggen, want kind of kinderen (die je waarschijnlijk ook nog eens zelf gemaakt hebt maar waar jij in ieder geval verantwoordelijk voor bent want ze zijn in je huis) staan aan je bed met ontbijt. Het ultieme gebaar van dank blijkbaar, voor die andere driehonderd-something dagen. Er is alleen één probleem: ontbijten op bed is de hel.
Het had zo lekker kunnen zijn
Je ligt een beetje half onderuit gezakt op de elleboog op het moment dat bord of dienblad binnenkomen (maar wie heeft er tegenwoordig nog een dienblad?). Dan moet je maar hopen dat de versgeperste jus (die beneden tegen het plafond van je keuken plakt) stevig staat en niet meteen over je versgewassen lakens gaat, omdat kindlief struikelt over een pantoffel of over de eigen voeten. Bij de aanblik van wat je moet gaan eten denk je ineens terug aan die ene chefkok waar je ooit mee in een steegje stond te tongen en wat hij/zij vandaag maakt. Het had zo lekker kunnen zijn.
Het plateau wordt met zorg op je buik geschoven, so far so good en je kijkt naar die grote mok rechts achteraan met zwarte inhoud. Zou ik alvast één slokje? Op dat moment besluiten de gedaanten aan je bed ook een plaats op het laken te willen en moet je alle drank en eten vastgrijpen om te zorgen dat het niet door de slaapkamer gekatapulteerd wordt. De hete vloeistof gutst over de rand en je doet je best om niet te vloeken en blijft met een serene Moeder Theresa-glimlach kijken naar het volk dat inmiddels je linkervoet en onderarm afknelt.
In de Bermudadriehoek
Met een beetje geluk krijg je verse aardbeien met kwark, want dat gutst niet over de rand en cornflakes met melk wel, en natuurlijk de beroemde croissant. Waarvan je al weet dat je twee dagen later in de badkamer nog een stukje van je arm staat te pulken en je probeert te achterhalen wat het ook alweer was. Croissants versplinteren als je er alleen al naar kijkt en verdwijnen meteen in de Bermudadriehoek tussen dekbed en decolleté, ook al heb je er nog niet aangezeten. Om willekeurig ergens rond je navel of grote teen weer een keer op te duiken. Dit kan weken en wasbeurten later zijn (net als bij popcorn, maar dat is weer van een hele andere orde).
Stukjes croissant pulken
Ondertussen hoor je allemaal rommelende (kinder)buikjes, terwijl jij in je eentje eet, want meer paste niet op dat verrekte dienblad. Waardoor je ergens halverwege het ontbijt alleen in bed achterblijft, het bloed weer langzaam naar je ledematen stroomt en je maar moet zien hoe je jezelf en al dat eten uit bed getakeld krijgt. Wat een onmogelijke klus is, dus neem je nog maar een slok koffie terwijl je een stukje croissant van de deken af probeert te kloppen.
Koffie op bed is trouwens wel god-de-lijk. Je mag me op elk moment van de dag koffie op bed brengen, mits ik in bed lig natuurlijk, maar als je het me op tijd zegt dan ga ik vrijwillig weer in bed liggen om daar koffie te drinken. Ik ken mensen die elke dag koffie op bed krijgen. Helaas krijg ik dat alleen op vakantie. Maar één ding is vanaf nu wel zeker: dat ontbijt op bed kan ik steken waar de zon niet schijnt.
Fijne Moederdag y’all.
Lees ook:
