We moeten het hebben over de Johma-salade-avond
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. Deze week schrijft ze, met het gevaar dat ze nooit meer ergens kerst of oud en nieuw mag vieren, over het fenomeen ‘de Johma-salade-avond’.
Allereerst: ik heb niks tegen de salades van Johma, op een doordeweekse ik-besmeer-mijn-boterham-even-bij-de-lunch-dag. Ik durf zelfs te stellen dat ze een meer dan gemiddelde eiersalade fabriceren daar bij Johma en de kipsaté is ook best mals. Maar ik heb dagen dat ik tranen in mijn ogen krijg van het bakje met de rode deksel, het bedrukte afdekplastic en de plakkende wikkel, en die dagen concentreren zich vooral in de laatste week van december.
De Johma-salade-mens
Ik durf te stellen dat je vier categorieën mensen hebt: de mens die ’s morgens marktkramen afstruint en allerhande snufjes en tufjes toevoegt uit de enorme specerijenlade die ze vanzelfsprekend hebben, de mens die geen idee heeft hoe of wanneer zo’n baksel in elkaar geklust moet worden en die badend in het zweet in een muffe rij bij de lokale specialiteitenboer eindigt, de mens die eigenhandig de salade uit de supermarkt overschept in eigen servies én de Johma-salade-mens.
De overschep-neiging
Ik heb zoals je begrijpt Johma-vrienden in mijn inner circle (ik durf te stellen dat ik ze aantrek, als yin en yohma) en ik snap die hele Johma-houding niet zo. Het voelt een beetje op z’n jantje-van-leidens. Prima dat je die paillettenjurk uit de kast haalde voor vanavond, hier heb je kant-en-klare salade uit een plastic bakje. Ook leuk dat je snuift en gorgelt met die f-ing lekkere wijn, hier heb je kant-en-klare salade uit een plastic bakje. Geestig dat je de moeite nam om te komen hoor, maar hier heb je kant-en-klare salade uit een plastic bakje. Als ik op een kunstig gedekte tafel receptuur van Johma bespeur moet ik vanbinnen altijd een beetje huilen. Mocht de salade zich ook nog bevinden in de originele verpakking, dan huil ik hardop en heb ik de neiging om over te gaan scheppen.
Liefde uit een bakje
Ik pleit voor de ‘als je het doet, doe het dan als niemand het ziet’-mentaliteit. Zeg heel hard en vaak dat je geen hulp nodig hebt in de keuken en kieper de bakjes om in charmante schaaltjes. Die schaaltjes koop je het liefst zo mooi dat niemand ook maar durft te denken dat je die eiersalade niet zelf gekookt, geprakt, gehusseld en op smaak gebracht hebt, ook al komt de smaak ze vaag bekend voor. De verpakking dek je af met alle overblijfselen van ingrediënten voor de avond die je wel vers hebt weten te halen. Wat niet weet wat niet deert is het credo. Nog beter is om gewoon in de rij te gaan liggen bij een traiteur, dan gaat er nog een zekere liefde van het bakje uit naar je gasten.
Plastic bakjes met rode deksels
Moraal van dit verhaal, ik verander in december in een meestermanipulator. Zo beperken we kerst tot de horeca en tot mensen die het niet in hun botte hersens durven te halen om salades in plastic bakjes met rode deksels durven te serveren. En verdelen we de boodschappen voor oudjaarsavond zo listig dat niemand ook maar dénkt aan een Johma-salade.
Ik ben een snob, ja. Een kant-en-klaar-salade hatende snob, maar verder ben ik heus de kwaadste niet, want ik word tot nu toe nog steeds bij mensen uitgenodigd met kerst en oud en nieuw.
Lees ook:
