Emma’s eetergernissen: eetbare bloemen
Ik eet vaak, veel en graag en dan valt me nogal eens iets op. Vaak zijn dat positieve dingen, maar het komt ook dikwijls voor dat iets me mateloos irriteert. Of dat nou terecht is of onterecht, soms moet ik even ventileren. Daarom de rubriek: Emma’s eetergernissen, met dit keer: eetbare bloemen.
Eetbare bloemen? Nee, die dingen zijn niet te vreten. Te pas en te onpas worden ze over ieder willekeurig gerecht gestrooid. Natuurlijk, een dessert met het subtiele aroma van vlierbloesem of magnolia gaat er wel in, maar waag het niet me dit natuurlijk schoon in zijn geheel voor te schotelen.
Met steel en al
Ik ben nog nooit een versierbloem tegengekomen die ik lekker vond, maar de violen en anjerachtigen spannen wat mij betreft de kroon. En laatst kreeg ik een calendula op mijn dessert, zo wist de chef mij te vertellen. Ook zei hij me dat je die prachtige bloem gerust in z’n geheel kunt eten. Had ik even geluk! Onbevreesd stopte ik de oranje bloem in m’n mond, inclusief een keihard en bitter stuk steel. Eetbaar zou ik dit niet willen noemen, beste chef.
Niet vies, maar vooral ook niet lekker
Oké, in de meeste gevallen eet je bloemen niet met de steel en al, maar ik wil ze in geen enkele hoedanigheid op mijn bord. Een bloem is meestal niet vies, maar vooral ook echt niet lekker. Sinds wanneer is het oké dat een ingrediënt wat ‘niet vies’ is op je bord terechtkomt? Zouden alle ingrediënten niet gewoon heel erg lekker moeten zijn? Je mengt toch ook geen hand vers geplukt gras door je salade? Overigens vind ik het er ook gewoon dom uitzien. Ik kijk veel liever naar lopende eidooier of een perfect gegaard stuk vlees, dan naar een eetbaar boeket.
Lees ook:
