People

Girlpower & my ass

Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Met deze keer: millenials en girl power.

Foto van culinair journalist Lotje Deelman

Ik heb het niet zo op vrouwen. Niet dat mannen perfect zijn, integendeel, maar ik heb dat sisterhood gevoel niet. Ik heb me altijd verbaasd over girl’s nights. Ik vind het bijna altijd gezelliger met mannen erbij. Dan ben ik de leukste versie van mezelf geloof ik, met een man in de buurt, maar het is vooral dat ik die verbondenheid met alle andere vrouwen op de planeet gewoon niet zo voel.

Tot ik Iliza tegenkwam. Ik was eigenlijk op zoek naar eten. Op Netflix dus. Maar ik kan me maar niet tot Somebody Feed Phil zetten omdat hij er zo verschrikkelijk uncool uitziet. En ik heb inmiddels ook alle irritante Chefs Tables gezien (Dominique Crenn, ook een vrouw, definitely no sister of mine), ik heb het gevoel heb dat ik David Chang en al zijn vrienden en zijn moeder en zijn mallemoer nu echt allemaal wel ken, en ik trek het jaren ’80 decor van The Final Table echt niet.

Elder Millennial

En omdat ik ook wel een beetje uitgekeken ben op al die serial killers, confession tapes, criminal minds en killer women (ook niet perse een warme band mee, killer women), belandde ik bij de stand-ups. En daar was dus Iliza, die mijn aandacht trok met de titel van haar show: Elder Millennial. Je-weet-wel. Millennials. Die denken dat je markt met een q schrijft, dat ze alles wat jij zegt moeten goedkeuren met ‘klopt’, die eindeloos rondhangen op foodblogs (of er – god forbid – zelf eentje hebben), en die nog nooit van non shared dining hebben gehoord.

Iliza is een soort totaal geflipte Miljuschka-die-niet-kan-koken on steroids. Die met een onstuitbare energie elke gestoorde kronkel en stem in haar hoofd hardop uitspreekt. Toen ze een beeld schetste van zichzelf die boos met haar vuisten op haar dijen en haar kont stond te beuken, in de hoop dat ze daarmee onmiddellijk zouden verdwijnen (met als resultaat blauwe plekken en meer boosheid) dacht ik: ja! Dat ben ik!

Gezeik over te dik zijn

Op een slecht moment, in een slechte bui, en niet vaker dan twee keer per jaar. Een handeling die ik enigszins beschaamd nooit eerder deelde, maar gesteund door het feit dat dat dus iets heel vrouwelijks en universeels blijkt te zijn, doe ik dat nu dus toch. Het enige dat alle vrouwen volgens mij gemeen hebben, is gezeik over te dik zijn. En het feit dat dit gezeik volledig losstaat van hun gewicht, leeftijd, karakter, ras, vorm, figuur, godsdienst of IQ, geeft aan hoe groot die gemene deler is. En hoe gestoord trouwens ook.

Wat ik zelf dus als eerste doe, als ik mezelf betrap op zo’n blauwe plek momentje, is proberen daar niet over te praten om te bonden met andere vrouwen, maar zwijgend een sportschool opzoeken. Ik houd namelijk heel erg van dumbells, barbells en leglifts. Veel dunner word ik er meestal niet van, maar ik vóel me wel dunner. En spierpijn vind ik bijna net zo lekker als pasta en roomboter. Ik vergeet alleen om de zoveel tijd dat ik dol op trainen ben, en dat heb ik dus niet met pasta en roomboter. Hè hè, hoor ik je denken, dus dit hele verhaal gaat op de valreep dus toch nog over eten. Klopt, zou een millennial zeggen.

Lees meer van Lotje:

 

Geen foodnews Missen?
Ontvang een update in je inbox