Dit zijn de ergste dingen die wij gedaan hebben – in the name of food

We zijn geen saints hier bij FavorFlav, wel soms sinners. Want man o man, wat doen we soms rare dingen, in the name of food. Van een potje tongen voor pesto (heel sletterig, we beseffen) tot stad en land afstruinen voor een frikandellenvlaai (alles voor de fanbase!). 

Alles voor pesto

Sharon: “Moet ik dit echt zeggen? Ok dan: ik heb ooit – langggg geleden – gezoend met een Italiaanse chef om zijn pesto-recept te ontfutselen. Ja, dat was de deal: zoenen = het geheime pesto-ingrediënt krijgen. Om jullie niet tot hetzelfde sletterige gedrag aan te zetten: een bouillonblokje. Een gouden tip. Do try this at home.”

Een omweg hier en daar

Marcus: “Ik tong uit principe niet met koks, noem het journalistieke distantie. Ik rij weleens speciaal van Haarlem naar Amsterdam voor een stokbrood van de Franse bakker le Fournil. En heb zo ook weleens omgereden voor een bezoekje aan een zoutpannetje in Portugal – zonder dat mijn gezin daar zin in had.”

Wat niet eigenlijk?

Adeline: “Ik ben een kei in het mezelf bevoordelen in the name of food. Geen grote zonden, maar veel kleins wel. Altijd snel het lekkerste kontje van de grillworst afsnijden en opeten, aan de goede kant van de tafel zitten zodat ik pole position zit voor de burrata, stiekem een extra stukje falafel opscheppen uit de salade bij de lunch, mijn eten niet willen delen maar schaamteloos een hap bij iemand anders bietsen. Ik ben your worst nightmare op het menu.”

Dine & Dash

Laura: “Ik denk dat ik een jaar of 15 was toen ik met een vriendin voor de eerste (en laatste!) keer in mijn leven een “dine & dash” pleegde. Klaarblijkelijk waren we op zoek naar spanning en sensatie in ons leven en besloten we na één van onze eerste jointjes om de snackbar leeg te ‘kopen’, alles op te eten op het kleine terrasje en als ware losers keihard weg te fietsen zonder te betalen. Zo onbeschoft! En dom ook; de snackbar was om de hoek van mijn school en maandenlang liep ik er met een boog omheen. Tja, I blame the munchies. Na al die jaren koop ik altijd iets als ik in de buurt van deze snackbar ben, en geef een flinke fooi. In de hoop mijn schuldgevoel af te lossen..”

Kreeft in Zuid-Afrika

Sabina: “Kreeft eten kan natuurlijk makkelijk thuis, of – doe eens gek – in een chique restaurant in Nederland. Maar toen ik had gehoord over een pittoresk restaurantje in Zuid-Afrika waar je kraakverse kreeft kunt eten op het strand, met de Atlantische oceaan aan je voeten, moest en zou ik daar naartoe om voor de allereerste keer in mijn leven kreeft te eten. Het werd een obsessie, want de kreefthapjes bij een deftige borrel sloeg ik af: ik wilde dáár voor het eerst kreeft eten en nergens anders. Na een half jaartje flink sparen en twaalf uur vliegen reden mijn vriend en ik in een rammelend huurautootje langs de kust omhoog naar Paternoster. Daar was het strand, daar waren de vissersboten en daar was dat restaurant waar ik zoveel over had gehoord. He, toevallig gingen ze net open, dus laten we maar even reserveren voor vanavond. Tafeltje boeken? Niet nodig! Is er kreeft? Hahaha, natuurlijk is er kreeft! Maar toen we er ’s avonds kwamen, stonden er op de parkeerplaats voor de strandtent ongeveer twintig Harley Davidsons. Jahoor, de hele tent zat stampvol Hells Angels, die nét de laatste kreeften lieten aanrukken. We troosten ons met gefrituurde garnalen, niet helemaal hetzelfde. Gelukkig konden we nog een nachtje bijboeken en kon ik volgende avond voor het eerst kreeft eten. Onvergetelijk.”

Jacht op frikandellenvlaai

Snackspert: “Het ergste wat ik ooit gedaan heb? Ja pfoe, eigenlijk heel Snackspert runnen hè. Nooit eerder heb ik zo erg op mijn gewicht moeten letten sinds ik hiermee begonnen ben. Maar even serieus: ik heb ooit de hele stad afgefietst voor een frikandellenvlaai van de Aldi. Was nergens verkrijgbaar. Ergens een best treurig idee…”

Muf karton

Marcel: “Ik was vrijgezel en de koelkast was leeg en ik dacht: fuck it. Ik at de boerenkool met worst zo, hop, uit een kant-en-klaar bakje van de Albert Heijn. Het was ontluisterend slecht. Zelfs de halve pot sambal – die ook toen altijd in de koelkast stond, ik ben niet gek – kon er niets aan veranderen. Het bleef smaken naar muf karton. Ik heb er nog altijd spijt van.”

Ik was toch vegetariër?

Steffi: “In 2006 – ik was 18 – ging ik op ‘wereldreis’ naar Argentinië. Bij aankomst stond mijn gastgezin me al op te wachten, ze hadden een groot feestmaal voor me een petto: een echte Argentijnse barbecue, oftewel: vlees, vlees en nog veel meer vlees. Klein probleempje: ik was sinds een jaar vegetariër. Op weg naar de barbecue – we moesten ‘slechts’ 4 uur rijden – heb ik alleen maar naar buiten gekeken en tegen mezelf gezegd: kijk, die koeien hebben hier wel heel veel ruimte, ze kunnen lekker grazen, ze hebben een goed leven. Na mezelf 4 uur lang met dit mantra te hebben toegesproken ben ik er maar gewoon voor gegaan. Ik wilde die lieve mensen niet teleurstellen en… man man man, wat was dat vlees LEKKER. Niet normaal. Vaarwel vegetarisme. Hallo T-bone steaks!”

De peuter-vitamientjes-leugen

Delilah: “Ik ben veel te braaf. De ergste dingen die ik ooit gedaan heb in the name of food waren eerder opvoedkundig: mijn peuters wijsmaken dat kauwvitamen snoepjes waren, naturel yoghurt een ontzettend begerenswaardig toetje, en paprika snacken een hoogtepunt van de dag.”

Lees ook: 

• 8x bizar en smerig gedrag van horecagasten
• Dit zijn de favoriete late night snacks van horecapersoneel
• Zo ben jij een droomgast in ieder restaurant