Bloedirritant: als je glutenintolerantie niet serieus wordt genomen
Sinds een tijdje weet Bianca dat ze een voedselallergie heeft, maar daar houdt niet iedereen rekening mee. Sinds ze vijf jaar geleden ontdekte dat ze glutenintolerant is, is wat voor veel mensen gewoon eten is, voor haar een enorme uitdaging. Maar niet vanwege het eten zelf – het grootste probleem is haar schoonmoeder, Els.
Bianca: ‘Het is zondagmiddag, de geur van versgebakken brood en kruidige stoofschotel vult de woonkamer. Ik schuif wat ongemakkelijk heen en weer op mijn stoel terwijl ik naar de rijkelijk gevulde eettafel kijk. Dit zou een gezellig familie-etentje moeten zijn, maar voor mij is het vooral een bron van stress.
Stoppen met gluten
Het begon allemaal een paar jaar geleden. Ik had altijd al vage klachten: buikpijn, vermoeidheid, en af en toe vreemde uitslag. Ik dacht dat het erbij hoorde, tot een vriendin met coeliakie mij aanraadde om me te laten testen op glutenintolerantie. De test was positief en opeens veranderde mijn hele dieet, en daarmee ook mijn sociale leven. In het begin was het wennen, maar ik voelde me zóveel beter toen ik stopte met gluten eten. Mijn energie kwam terug, en ik had geen buikpijn meer. Het was alsof ik een nieuwe versie van mezelf werd.
Onverwachte uitdaging
Mijn man steunde me vanaf dag één. Hij hielp met het aanpassen van ons eetpatroon en zorgde ervoor dat er altijd glutenvrije opties in huis waren. Toch bleek de allergie een onverwachte uitdaging te vormen in een andere relatie in mijn leven: die met mijn schoonmoeder Els.
Els is dol op koken. Ze nodigt haar kinderen en hun gezinnen vaak uit voor een uitgebreide lunch, waarbij de tafel vol staat met versgebakken broodjes, taarten en zelfgemaakte pasta’s. De kleinkinderen worden gruwelijk verwend met mierzoete cupcakes en chocoladecake. Toen ik mijn glutenintolerantie bekendmaakte, dacht ik dat Els daar aanvankelijk begrip voor had. Maar naarmate de tijd verstreek, merkte ik dat mijn schoonmoeder het steeds moeilijker vond om mijn glutenvrije dieet te accepteren.
Frustratie
“Ach, één hapje kan toch geen kwaad?” zei Els vaak als ze met trots een zelfgebakken cake voor mijn neus zette. In het begin probeerde ik nog beleefd uit te leggen dat zelfs een klein beetje gluten grote gevolgen kon hebben, maar die boodschap kwam niet echt aan. Els wuifde het weg als een modeverschijnsel of een overdreven dieettrend. “Vroeger aten wij alles, en we zijn er ook groot en sterk van geworden,” was haar standaardreactie.
Wat me het meest frustreert, is dat ik niet het gevoel heb dat het pure onwetendheid is – Els is echt een slimme vrouw. Nee, het is iets anders. Ze wil de baas zijn en laten zien dat zij bepaalt wat ze haar zoons – en dus hun gezinnen – in haar huis voorschotelt. Ik ben ook niet zo’n keukenprinses als mijn schoonmoeder, iets dat ze me maar al te graag inwrijft als ze de kans krijgt. Ik kan het dan ook nooit goeddoen als Els bij ons komt eten. Ze heeft altijd kritiek en zegt standaard hoe zij een gerecht klaar zou maken, en dat is altijd op een manier dat haar zoon Bas, mijn man dus, het het liefst eet.
Incident
Een incident dat ik nooit zal vergeten, gebeurde op Bas’ verjaardag. Els had een enorme appeltaart gebakken, een familietraditie. Ik had haar dagen van tevoren gebeld om te vragen of ze misschien ook iets glutenvrij kon maken. Ze zei dat ze erover zou nadenken. Maar op de dag zelf stond er alleen die appeltaart. Toen ik ernaar vroeg, zei ze dat het ‘veel te veel werk’ was om iets apart te maken en dat ik gewoon een klein stukje kon nemen. ‘“Vroeger aten wij alles, en we zijn er ook groot en sterk van geworden,” zei ze weer eens. Ik voelde me zo buitengesloten.
Ik nam geen hap van de taart, maar het zette de toon voor de rest van de middag. Ik voelde de gespannen blikken van mijn schoonmoeder en het ongemakkelijke stilzwijgen aan tafel. Het was niet alleen het feit dat ze niets voor mij had gemaakt, maar meer dat ze mijn gezondheid gewoon niet serieus neemt. Ik moest weer uitleggen waarom ik nee zei, en dan van haar aanhoren dat ik me eigenlijk aanstel.
Glutenintolerantie is geen keuze
Ik had er opeens zo genoeg van. Sinds dat incident zijn de familie-etentjes minder frequent geworden. Bas steunt me volledig, maar ik voel de afstand tussen mij en mijn schoonmoeder groeien. Ik baal ervan, want het zet ook de verhoudingen tussen mij en de rest van de familie op scherp, terwijl ik vind dat mij niets te verwijten valt. Glutenintolerantie is geen keuze, ermee omgaan wél. Ik moet goed voor mezelf zorgen. Het is niet alleen een kwestie van niet willen, het is niet kunnen, en het wordt tijd dat Els dat ook eens in gaat zien.’
Bianca’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie. Wil je ook (anoniem!) een persoonlijk verhaal kwijt? Je kunt ons mailen op info@favorflav.com
Lees ook:
