Mensen die er gore tafelmanieren op na houden: zou jij er wat van zeggen?
Tafelmanieren: het zijn er nogal wat. Niet geheel onlogisch dat ze bestaan want tegen iemand aan kijken die met zijn ellebogen op tafel pratend en smakkend, met alleen een vork eten naar binnen zit te werken, is nou niet bepaald lekker smakelijk. Thuis zeggen we daar heus wel wat van maar, doen we dat ook tegen die collega die we eigenlijk niet zo goed kennen of die ene vriend van je vriendin?
Opgevoed door wolven
Sabina: “Ik vraag dan – net als mijn oma vroeger – of iemand door de wolven is opgevoed. Lekker subtiel.”
Oh nee, niet slurpen!
Lauretta: “Als ik iets onsmakelijk vind, is het naar binnen slurpen van soep. En dat is precies wat die ene collega waarmee ik in een restaurant werkte, deed tijdens het personeelseten. Daar heb ik nooit wat van gezegd; in het bijzijn van alle andere collega’s vind ik dit niet echt gepast. Tegen de huisgenoot van mijn vriend die altijd chips naar binnen propt en eet met zijn mond open daarentegen wél. Dus ja, ik zou er wel wat van zeggen, afhankelijk hoeveel en welke mensen daarbij zijn.”
Wacht even, is dit hoe jij havermout eet?!
Sharon: “Mijn man is een lieve schat, echt. Welgemanierd, slim, geestig, godsgruwelijk knap – we zijn niet voor niets getrouwd. All good dus, zou je zeggen, totdat we tijdens quarantaine opeens elke ochtend samen aan de ontbijttafel zaten, iets wat in de haast van ons pre-corona bestaan nooit gebeurde, want haast, druk, te laat; je kent het wel. Tot corona heb ik dus nooit geweten hoe hij zijn havermout eet. En mensen geloof me: dit is Niet. Te. Doen. Mondblussend en slurpend en met weet ik veel wat voor geluiden nog meer wordt dit heilzame hete goedje naar binnengewerkt. De eerste paar ochtenden heb ik er met een mengeling van verbazing en walging naar gekeken, het bedekt met de mantel der liefde, zoals dat gaat in een relatie. Maar dat was niet vol te houden. Ik heb er wat van gezegd. Op niet subtiele wijze, ik geef het meteen toe. Sindsdien ontbijten we niet meer samen. We zijn nog wel getrouwd.”
Net als de koningin
Delilah: “Ik zou nooit iemand aanspreken op zijn of haar eetgedrag. Ja, kleine kinderen misschien, maar bij volwassenen is dat stadium ver voorbij lijkt me. En belangrijker; iedereen moet plezier hebben in eten en zich daar goed bij voelen. Ik zou nooit iemand een rotgevoel willen geven met mijn commentaar, en ik wil iedereen in zijn waarde laten. Trouwens, als ik me in een andere cultuur begeef doe ík misschien wel alles fout en onbeschoft in hun ogen! Ik ben niet super koningshuisgezind, maar wat ik wel schitterend vind is de anekdote dat toen een gast van Juliana het kommetje vingerwater leegdronk tijdens een staatsbanket, zij geen seconde twijfelde en hetzelfde deed, zodat de persoon in kwestie zich niet hoefde te schamen. Wie weet test ik het de volgende keer bij een spareribs-restaurant wel uit, kijken wie er écht netjes is aan tafel…”
Even mijn hoofd wegdraaien
Wieke: “Als ik bij ze aan tafel zit, denk ik wel dat ik er iets van zou zeggen. Maar dat ligt ook in welk gezelschap ik ben: als ik alleen met vrienden ben, zou ik er denk ik wel wat van zeggen. Maar als het familie is ben ik daar toch wat voorzichtiger mee denk ik. Ligt er natuurlijk ook aan wat de rare tafelmanier is. Als het echt ronduit smerig is zeg ik er wel wat van, als het duidelijk gewoon iemands manier is waarop hij/zij iets nou eenmaal doet, hou ik het voor me. En kijk ik gewoon niet die kant op.”
Lees ook:
