Hier zakt je broek toch van af: elitaire wijnclub blijkt bolwerk van seksueel wangedrag

Somm gezien, de fameuze docu over wijn die lang op Netflix te zien was? Staat er nu niet meer op maar geloof ons dat toen het uitgezonden werd, het in het culi-wijnwereldje nergens anders over ging bij het koffiezetapparaat. Veel van de experts en meester-sommeliers die erin te zien zijn hebben banden met het prestigieuze ‘the Americas chapter of the Court of Master Sommeliers’, het meest vooraanstaande wijninstituut in Amerika. En precies dat ‘hof’ ligt nu onder vuur vanwege seksuele intimidatie, seksisme en algehele vrouwonvriendelijkheid.

Journalist Julia Moskin schreef voor The New York Times (niet het lulligste krantje) een indringend artikel waarin meerdere vrouwen aan het woord komen die aangeven dat er een diepgeworteld probleem is, waarbij de paar vrouwen die proberen het ultieme level van Master Sommelier te behalen, structureel gekleineerd en seksueel belaagd worden door de overwegend oude(re) witte mannen die het op het hoogste niveau voor het zeggen hebben.

Eliteclubje

Het instituut is opgericht in 1997 en heeft een aanhangende educatieve tak: GuildSomm. Dit is een community met meer dan 12,000 leden. Hierbinnen kunnen kandidaten vier niveaus van een intensieve en zeer prijzige training volgen, die uiteindelijk leidt tot die felbegeerde titel van Master Sommelier. Hoeveel mensen dat behaald hebben, sinds de oprichting? 155. Hoeveel daarvan vrouwen zijn? 24.

Tijdens de vier niveaus die behaald moeten worden betalen de kandidaten lesgeld, hun eigen reizen, en voor proeverijen en examens. Het is een grote investering, maar sommeliers die uiteindelijk succesvol worden bekleden functies in de beste restaurants van de wereld, doen ambassadeursklussen voor merken als Moët Hennessy en Krug, en consulting voor de meest luxe hotels, cruises en de grootste wijndistributeurs wereldwijd. In 2017 bleek uit een internationale enquête dat meester-sommeliers gemiddeld €140.000 per jaar verdienden en consulting dagtarieven van €850 hanteerden.

Van klein naar groot

Vooral nadat de eerdergenoemde documentaire Somm in 2012 uitkwam, waar kandidaten in het leerproces voor dat eindexamen gevolgd werden, zag het instituut de aanmeldingen verveelvoudigen. Daarvoor was het een vrij onder de radar opererend en zeer elitair clubje en nog steeds gaan de beoordeling van de examens en uiteindelijke toekenning van de titel gehuld in geheimzinnigheid.

Maar de knop ging om bij een van de vrouwen die nu de bel luiden over de toestanden binnen het instituut, toen eerder dit jaar het bestuur van The Court een verklaring aflegde dat er een commissie was ingesteld om diversiteit en inclusiviteit te bevorderen. Opgetuigd met campagnes op social media, waarin voor het eerst vrouwen en mensen met een donkere huidskleur geshowcased werden. Dit schoot Liz Dowty Mitchell in het verkeerde keelgat, aangezien zij en andere vrouwen vaker bij het bestuur hadden aangedrongen actie te ondernemen na hun klachten over verschillende Masters die hun mentor of begeleider waren en zich (in de verhouding leraar-leerling sowieso, maar ook in het algemeen) wanstaltig gedroegen.

Het vrolijke gezellige beeld dat naar buiten gebracht werd door de commissie was de druppel. “We weigeren ingezet te worden als PR middel terwijl we zoveel vrouwonvriendelijkheid, betastingen en seksuele misdragingen zijn tegengekomen op onze weg hier naartoe”, aldus Mitchell.

Scala aan aantijgingen

De voorbeelden die de vrouwen geven, een enkeling ook met bewijs van digitaal verkeer in hand, variëren van het sturen van orale-sex gidsen tot plotseling vingers in onderbroeken stoppen bij een afscheid, tot deuren van klaslokalen dichtsmijten in het gezicht van een weigeraar op de avances.

Bijna allemaal reppen ze van oneerbare verzoeken van mentoren, variërend van uitnodigingen naar zogenaamd belangrijke events die dan met z’n tweeën privé en ver weg bleken te zijn, tot het in bed willen blijven slapen bij een cursiste “want teveel gedronken”, en bij afwijzing te vragen of hij dan tenminste een slipje mocht om te knuffelen op de bank.

Meermalen was er sprake van professionele gunsten in ruil voor seks. De term ‘sommzuigers’ schijnt gebruikt te worden voor vrouwen die een relatie hebben met leden van The Court. Verschillende vrouwen geven aan ingegaan te zijn op de avances uit angst voor het verzieken van hun verdere lestraject, of dat ze uiteindelijk het diploma zou worden onthouden. (Nogmaals, hoe de examens precies beoordeeld worden is schimmig en gebeurt achter gesloten deuren).

Hoe verder

In antwoord op vragen van de New York Times heeft The Court of Master Sommeliers (CMS) geschreven dat ze “te allen tijde de hoogste graad van professionaliteit en integriteit hooghouden en elke beschuldiging die is gemeld onderzoeken”. Ook is er nu een telefoonnummer waar dit soort kwesties gemeld kunnen worden, waar dat eerst alleen bij het bestuur zelf kon – het bestuur waar de beschuldigden zelf vaak zitting in hadden.

Enkele van de aangewezen mentoren zijn geschorst, en er is een belofte dat andere de examens van ‘hun’ klokkenluiders niet zullen mogen beoordelen. (De rest van de examens wel). Voor mevrouw Mitchell was de kous na publicatie van het NYT artikel nog niet af: de respons van CMS vond zij van zo weinig begrip getuigen dat ze nog een uitgebreid essay publiceerde waarin ze de reactie van CMS stuitend en hol noemt, en dat uitgebreid onderbouwt.

Een andere geïnterviewde vrouw benadrukt nogmaals het belang van inclusiviteit binnen de wijnwereld. “Wij willen dat dit voor iedereen bereikbaar wordt; ons doel is álle mensen van wijn te laten genieten. Anders gaan we collectief ten onder aan White Claw (het grootste hard seltzer merk van Amerika, red.)…”

Het volledige NYT artikel van Julia Moskin lees je hier, en het vervolg-essay van Liz Mitchell lees je hier.

Lees ook:

• Indruk maken op sommeliers: zo doe je dat
• Corona-nieuws: je kunt nu een bezorgsommelier bestellen
• We vroegen top-sommeliers naar de allerbeste snack-wijn combinaties

Bron: The New York Times