De hel: als je een bekende tegenkomt in de supermarkt
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Dit keer is haar ergernis eetgerelateerd: als je bekenden tegenkomt bij het boodschappen doen.
Er is één gi-gan-tisch voordeel aan mijn tijdelijke bewoning in Scheveningen. Ik ken hier niemand. En als je niemand kent, dan is het bijna onmogelijk om een bekende tegen te komen bij een supermarkt. Ik vind dat verrukkelijk. Niets is vreselijker dan smalltalk terwijl je boodschappen doet.
Avocadoknijper
Het gebeurt ook meestal met een persoon die je net niks bijzonders te melden hebt. Sta je nietsvermoedend in een avocado te knijpen (ik ben zo iemand ja), moet je semi-enthousiast een andere avocadoknijper gedag zeggen die je wel kent maar waar je liever niet mee praat. Bij een écht goede vriend roep je gewoon: geen tijd, ik moet door, zie je maandag. Zo niet bij ‘de bekende’ die je – niet zonder reden – al in geen duizend jaar gesproken hebt.
Je wéét van elkaar dat je er bent
Ik doe er daarom alles aan wat publiekelijk toelaatbaar is om dit te voorkomen. Naar de grond kijken in de hoop dat de ander dit ook doet. Je wéét van elkaar dat je er bent, maar als je het allebei ontkent ben je er voor elkaar niet. Ik werp eerst altijd een vluchtige blik in een gangpad, zodat ik altijd nog op een drafje naar het volgende kan rennen. En ik zone altijd een beetje uit onder het boodschappen doen. Als je zelf al doet alsof je niet aanwezig bent, dan denk ik ook dat je minder zichtbaar bent. Wat natuurlijk lariekoek is als die akelige buurman je ziet, maar laat me.
Supermarkt vs kroeg
Vroeger (je weet wel, die tijd die steeds langer geleden is) woonde ik op een eiland. Op dit afgesneden stuk land kende je iedereen. Het was daardoor godsonmogelijk om ongezien door de supermarkt te wandelen. Ik zie mezelf nóg het schap gevuld met houdbare drank induiken om de buurvrouw van mijn opa en oma te ontwijken. Niet omdat het nou zo’n onaardig mens was, maar ik doe geen boodschappen voor de gezelligheid. Dan ga ik wel naar de kroeg.
Het is een fine line trouwens, want mensen die ik kén via mijn favoriete delicatessenwinkel mis ik als ze er niet zijn. Maar ik word gek als Rachel van pilates ineens naast me staat bij de toonbank. Zij hoort in de studio op zo’n ingewikkeld apparaat te liggen, niet bij mijn favoriete Griekse winkel waar ze van die verdomd lekkere pita’s verkopen.
Thank god voor de thuisbezorgservice van mijn favoriete supermarkt.
Lees ook:
- Eddie’s eetergernissen: dat je bijna geen ‘gewone’ yoghurt durft te bestellen
- Eddie’s eetergernissen: van die restaurants waar je veel te veel eten krijgt
- Waarom sommige mensen geen gebruik zouden mogen maken van een zelfscankassa
