Eddie’s eetergernissen: even over de kaasstengels versus kaastengels

Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s Eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Deze week verbaast ze zich voor de verandering eens over haar eigen onwetendheid.

Normaal stort ik hier mijn ongenoegen of ongeloof over jullie heen, die ontstaat door hartstochtelijke ergernis. Dit keer ventileer ik mijn ongeloof over mezelf, want ik moet me even gezamenlijk verbazen over mijn totale onwetendheid.

Om de kater weg te poesten

Ik hou dus van eten, veel en vaak, maar ik kom bar weinig in de frituurschuur (dat laat ik aan onze Snackspert over). Snacks uit de vetpan eet ik vooral tijdens en na het consumeren van alcohol. Bitterballen bij bier, een bloedhete kaassoufflé ’s nachts na drieën in een steegje en een broodje kroket met mayo om de kater weg te poetsen. Dat werk.

Het was dus ook geen verrassing dat ik mijn eerste glas witte wijn ín de zon óp een terras van 2022 een beetje aan wilde kleden. Kaasstengels vind ik verreweg de beste uitvinding ooit.

Tenminste, dat dacht ik. Want wat ik dacht dat mijn lievelingssnack is het niet meer.

Tengels lijken op je tengels

“Je weet wel dat het kaas-téngels zijn hè, want kaasstengels zijn die gedraaide dingen uit de supermarkt. Ook lekker, maar heel wat anders.” Ik knipperde even met mijn ogen, keek om me heen en vond geen hulp bij mijn tafelgenoot. Het begon met ongeloof, want hallo – wie schreef hier nou stukjes over eten en had verstand van spelling?

Daarna kwam de twijfel, want dat verhaal dat tengels op je tengels lijken klonk plausibel. En tot slot sloeg ik aan het googelen en dat verpulverde alles waar ik in geloofde. Het zijn gewoon kaasténgels. Ineens bleek het leven een leugen.

Kaasstengel (RIP)

Ik bestel al mijn hele leven een portie kaasstengels en ik heb nooit een seconde getwijfeld aan het stengel-zijn van mijn kaasstengels. Het frappante is dat als je de doos ziet waarin de KaasTengels (jawel) zitten, je nooit meer iets anders dan het tengel-zijn opmerkt.

Mijn snackwereld staat sindsdien een beetje op z’n kop, wat ook niet anders kan als je favoriete snack je favoriete snack niet blijkt te zijn. Nooit, maar echt nooit meer, kan ik dat krokante buitenkantje en die loeiendwarme binnenkant liefkozend mijn kaasstengel (RIP) noemen. Ik denk dat dit afscheid lang en vooral pijnlijk gaat zijn.

Al had ik ’t ergens kunnen weten, want vorige week zat ik er ook al gruwelijk naast met mijn yakatori/yakitori. Misschien dat ze me wel willen hebben op de snackschool, want ik heb blijkbaar nog flink wat bij te spijkeren.

Beeld: TopKing

Lees ook:

• Eddie’s eetergernissen: dat het eten in het buitenland lekkerder is, maar ik hier woon
• Eddie’s eetergernissen: zo’n omhooggevallen ober aan tafel
• Eddie’s eetergernissen: rondslingerende natte theezakjes