Eddie’s eetergernissen: dat je bijna geen ‘gewone’ yoghurt durft te bestellen

Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: over doorsnee yoghurt in de hoofdstad.

Vanmorgen gebeurde het me. Ik logeerde een nachtje in onze capital, ook wel bekend als het epicentrum van de yup, maar vooral gewoon de natural habitat van de natuurwijn-slempende havermelkelite. Als je aan mij trouwens zeven vinkjes zou moeten uitdelen op dit vlak, dan vink ik er zéker vijf af. Doorsnee millennial-gedrag is mij niet onbekend, maar de havermelk ontbreekt.

Gewone yoghurt

Daar zat ik dus in een hippige ontbijtsectie waar ik van de kaart mijn yoghurt met granola moest bestellen. Ik hou van hotels zonder buffet, dus ik was tot zover al zielsgelukkig. Eerst bestelde ik een dubbele espresso, daarna mijn jus d’orange en tot slot kwam de yoghurt bowl aan bod. Ik vind zo’n bowl altijd lekkerder, kunstiger en smakelijker als ik ‘m zelf niet hoef klaar te maken. Noem me lui, maar het is zo.

Het meisje met het bedienbare kastje in de hand aan mijn tafel vroeg het als vanzelf. Het was vanzelfsprekend. “Wil je kokos of gewone yoghurt?” En ineens voelde ik me niet alleen heel erg gewoontjes daar in die ontbijtsectie, maar ook alsof ik een buitenrandstedelijke, zeldzame soort was die het in haar hoofd haalde om geen plantaardige yoghurt te bestellen. Ik mompelde haar toe dat ik wel gewone yoghurt wilde en liet mezelf een stukje verder onder de tafel zakken.

Haferrrr

Inmiddels durf ik in Amsterdam bijna niet meer te zeggen dat ik ‘normale’ yoghurt eet. Goddank vind ik alles wat naar melk riekt in mijn koffie niet te zuipen, dus de vraag of ik haferrrr (zo spreken ze het hier echt uit) of gewone melk wil krijg ik in ieder geval niet. Er zijn vriendinnen in mijn Havermelkelite-vriendenkring die hun neus net een beetje optrekken als ze ergens ‘gewone’ melk in de cappuccino moeten drinken. Vaak veranderen ze de bestelling dan naar verse gemberthee. Wat dat betreft zijn ze van kilometers afstand te herkennen. Net als dat ik het idee heb dat ik hier met een koeienbel om mijn nek de straat op moet. En dat Amsterdammers dan à la Game of Thrones ‘shame shame shame’ roepen langs de kant van de weg, omdat ik toevallig gewóne yoghurt eet.

‘Twee cappuccino hafer’

Terwijl ik dit opschrijf hoor ik de serveerster ‘twee cappuccino hafer’ doorgeven aan de bar. Het is denk ik officieel. Ik ben een uitstervend ras. Wat meestal prima is natuurlijk, want ik drink toch alleen maar zwarte koffie. Maar gun me nog een beetje plezier en laat mij het komende jaar nog wel even gniffelen als de randstedelijke elite in de provincie een cappuccino haferrr bestelt.

Lees ook:

• Eddie’s eetergernissen: van die restaurants waar je veel te veel eten krijgt
• Waarom sommige mensen geen gebruik zouden mogen maken van een zelfscankassa
• Het goorste eettafereel in een restaurant óóit