Ik heb een chef-crush en ik schaam me niet
Een beetje te zwaar, een beetje te zwetend. Maar toch: zou David Chang een bedreiging kunnen vormen voor mijn huwelijksgeluk?
Crush
Ik heb een zwak voor tv-chefs en zo heb ik uuuuuuren van mijn leven besteed aan het kijken en luisteren naar Jamie Oliver, Nigella Lawson en wijlen Anthony Bourdain. Toen de laatste uit het leven stapte raakte me dat diep; de openbaring dat iemand die in mijn ogen het mooiste beroep van de wereld had, toch zo eenzaam en verdrietig kon zijn dat het niet genoeg was om verder te willen.
In blijer nieuws is het meest recente onderwerp van mijn fan-girling David Chang. Dave (voor mij) is een Amerikaanse chef met Koreaanse achtergrond, en oprichter van het modern Aziatische Momofuku-imperium met o.a. Noodle Bar, Ssäm Bar en Milk Bar. Ik ben nog nooit in zijn restaurants geweest en dat is misschien maar goed ook voor mijn aan hysterie grenzende bewondering – zoals je vroeger zwijmelde bij je Madonnaposter, maar nu niet dagelijks haar muziek meer draait.
Multitalig
Maar Dave, oorspronkelijk van pork bun fame, zou mij nooit teleurstellen. Hij is namelijk altijd bezig zichzelf te vernieuwen en heeft inmiddels de overtocht gemaakt van de oostkust naar de westkust – zo zie je maar: Dave begrijpt mij. Ik vond LA ook nóg fijner dan NY. Over het nieuwe Majordomo (wederom een samensmelting van de Aziatische keuken en de meer typisch Amerikaanse, met een vleugje Midden-Oosters – denk kikkererwten-sesampuree om Chinese pannenkoekjes in te dopen) zijn de recensies meer dan lovend. ‘Vloeiend meertalig’, wordt het eten genoemd, en één recensent schrijft dat het eten ‘intellectueel, maar ook emotioneel bevredigend’ is. Nou dan heb je mij.
Alle menschen werden brüder
Wat me ook zo ontzettend aansprak in Chang’s serie ‘Ugly Delicious’ op Netflix (met als thema dat ook eten dat niet Michelin-mooi is, verschrikkelijk lekker en gelaagd kan zijn), is dat ik enigszins gerustgesteld werd dat in dat enorme Amerika een groot deel cultuur-assimilatie wél goed gaat. En ja, dat komt door eten. Bij FavorFlav weten we natuurlijk wel dat eten het antwoord op bijna alles is, maar dit was een soort ongoing wereldvrede-vrijheidsmaaltijd van acht afleveringen lang. Ik kreeg er in ieder geval een blij hippiegevoel van.
Should I stay or should I go
Ik ga natuurlijk helemaal nooit mijn geweldige man verlaten. Daar krijg ik ook nog eens het onvervalst Britse Traditional Christmas Dinner bij, en je bent wel gek als je je jaarlijkse portie reuzenkalkoen met spruitjes in de ring gooit. Daarbij is Dave vast altijd van huis en dat lijkt me heel ongezellig. Waar ik wél vurig op hoop, is een avond helemaal los gaan in één van die vele Chang-toko’s. Bo ssäm pork bun, ooit word je de mijne…
Hieronder doet Dave uit de doeken hoe en waarom dan:
