Ineens heb je het: ik ga aan de lockdown-lijn
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Deze week over: de lockdown-lijn.
Onder het eerste keer verplicht thuiswerken en blijven ontpopte ik me tot grootverbruiker van wijn en eten. Ik appte nog net niet voor de gezelligheid met mijn lievelingsrestaurant, maar het ging er wel behoorlijk informeel aan toe. Dat die borrelplank en vooral de wijn meteen op transport mochten, want de eerste fles was ’s middags al op. Knipoog. Dat werk. Moesten zij dan weer om lachen. Tenminste, ze deden in ieder geval alsof, wat ik gezellig vond.
Maar niet dit keer. Dit keer is alles anders. Ik ben aan de lockdown-lijn, niet te verwarren met lockdown-wijn.
Timboektoe-ver weg
Toen ik voor de tiende keer in één uur met mijn hoofd in de ijskast zat op een heel gewone dinsdagmorgen, wist ik dat ik rijp was voor een stevig rantsoen. Ik knaagde me door zakken noten, vriezers vol ijs, dubbele tosti’s en dik beboterde tussendoortjes en was gedoemd nooit meer door de voordeur te passen. En hé, een beter moment was er toch niet? De horeca was alweer dicht, je mocht geen mens meer op bezoek hebben en de verleiding was Timboektoe-ver weg, zo redeneerde ik. Geen betere tijd om een achterlijk koolhydraatarm dieet te volgen. Waar ik dus vorige week zondag aan begon. Ik ben doodongelukkig ever since.
Wentelen in misère
Op dag twee hadden mijn vriend en ik, hij doet heel sportief met me mee, een goed gesprek. Vriend: ‘Ik heb honger.’ Ondergetekende: ‘Ik heb zo’n zin in kaas.’ Vriend: ‘Misschien wil ik toch wel wat te dik in mijn kist.’ Ondergetekende: ‘Ja, dunner zijn is zo onnodig.’ Vriend: ‘We zijn nog maar twee dagen bezig hè?’ Ondergetekende: ‘Het voelt als altijd.’ Waarna we magertjes naar elkaar lachten (figuurlijk natuurlijk, want mager is nog ver weg) en onszelf verder in de misère wentelden.
Waanzinnig gelukkig
Vannacht droomde ik dat het half december was en ik weer naar de horeca mocht. Ik liep door de voordeur van mijn lievelingsrestaurant en viel met mijn gezicht in een reusachtige gesmolten Parmezaanse kaas, daarna werd ik overgoten met de vetste truffelroom ooit gemaakt, omwikkeld met verse pasta om vervolgens te verzuipen in mijn favoriete Chardonnay. Ik was zo waanzinnig gelukkig, tot ik wakker werd en mijn maag verontrustend rommelde. Horeca dicht, niks in de koelkast. Ongelukkig.
In balans blijven
Lockdown-lijnen is geen sinecure. Zeker niet als ineens blijkt dat je vreugde zit in uren in de keuken staan, uren aan tafel zitten, uren met vrienden goede wijn drinken en je die uren ineens koolhydraatarm door moet brengen. Ik hoorde De Jonge bij de persconferentie golf drie noemen. Laten we hopen dat het er nooit van komt, maar als het zo is ga ik die keer weer aan de lockdown-wijn. Je moet wel in balans blijven, zeggen ze toch altijd?
Lees ook:
