Onze man in de provincie deed een Jonnie Boertje
Hij at meerdere malen per week buiten de deur, was altijd op zoek naar de lekkerste haring, leukste wijn, sappigste hamburger of beste vleesthermometer. Maar een half jaar geleden verruilde journalist Marcel Langedijk Amsterdam voor De Provincie. Is het daar een beetje vol te houden voor een liefhebber van het betere eten en drinken? Absoluut. En helemaal als Jonnie Boer voor het eten zorgt.
Het idee achter Cook Like A Chef is even briljant als simpel. Elke tien weken bereidt een andere sterrenchef een viergangenmenu voor. Dat menu wordt in een doos gestoken en bezorgd bij foodies in den lande, die vervolgens alleen nog de finishing touch hoeven te doen. Kosten: € 69,50 per persoon. Eventueel verhoogd met (schappelijk) geprijsde wijnen, desnoods bij elke gang een andere. Dat is geld, ja, en daar kun je samen ook een keer of vijf van uit eten bij de lokale pizzeria of je favoriete wokpaleis. Maar dan mis je wel wat. Niet alleen vier geweldige gangen van – in mijn geval – Jonnie ‘Librije’ Boer, maar ook het gevoel dat je daadwerkelijk iets kunt in de keuken – zélfs als je dat niet kunt. Daarnaast ben je samen met je man of vrouw of kind of tante twee uur lang bezig met (een beetje) voorbereiden, borden opmaken en eten. Ook weleens verfrissend in plaats van een avondje Netflixen.
Een forse doos
En daar was ie dan, de potige bezorger. Precies op de afgesproken tijd – ze bellen een half uurtje van tevoren. In zijn handen een forse doos met een witte strik erom. En dat ik er maar veel plezier mee mocht hebben. In die doos: een fles Malbec voor bij het hoofdgerecht, vier papieren zakken en een waarschuwing: zet de ‘kaneelstokjes’ en vanilleparfait uit zakje 4 in de vriezer. Via de mail had ik al een document gekregen met de gebruiksaanwijzing en foto’s van de ingrediënten en gerechten dus het was al met al idiot proof. Ze zeiden het natuurlijk niet, de aardige mensen van Cook Like A Chef, maar ik voelde aan alles dat ik wel een behoorlijke stoofschotel moest zijn als ik dit verprutste. En mocht ik alsnog in blinde paniek raken dan zat er tussen 17.00 en 21.00 uur een heus telefoonteam klaar om mij stap voor stap door de gerechten te loodsen – ik zou nog eerder alle ingrediënten pureren en opdrinken dan dat team bellen, qua mannelijke trots, maar dat terzijde.
Eerst de wijn
De fles wijn ging eerst open. Bedoeld voor het hoofdgerecht, maar Jonnie en Thérèse keken niet mee en onze dochter lag te slapen, dus plop. Wegens gebrek aan pannen en omdat het waarschijnlijk toch de bedoeling was, besloten we elk gerecht rustig op te bouwen, het op te eten, de boel af te wassen en zo voort en zo verder tot de vier zakken leeg en de magen gevuld zouden zijn.
Alle ingrediënten komen in plastic doosjes en spreken voor zich, maar bij twijfel kun je altijd terugvallen op de gemailde foto’s – wat ons toch één keer behoedde voor een blunder; ik had bijna de lamsjus gebruikt als lak en vice versa, wat het hoofdgerecht vorstelijk verprutst zou hebben. Les één tijdens Cook Like A Chef-koken: lees de receptuur. En les twee: lees de receptuur nogmaals. Voor de rest komt het vooral neer op opwarmen en in het geval van het tussen- en hoofdgerecht aanbakken dan wel zacht garen in de oven.
Kloddertjes zijn moeilijker dan je denkt
Waarna het aankomt op platen. Ofwel: het bord zo opmaken dat Jonnie en Thérèse trots op je kunnen zijn en de boel instagramwaardig is. En ik zeg je: dat is nog niet gemakkelijk. Het lijkt altijd zo simpel in kookprogramma’s en nog makkelijker als je het een topchef ziet doen, maar puntjes, streepjes en kloddertjes zo op een bord draperen dat het er niet uitziet als een kleutertekening of het resultaat van een niesbui is behoorlijk lastig. Godzijdank komen de sauzen en spuitsels is ruime hoeveelheden, zodat ik het eerste bordje opnieuw kon doen. En godzijdank huist er in mijn vrouw – die verder ab-so-luut niet kan en wil koken – een magistrale bordopmaker, zodat we aan het eind van de avond konden terugkijken op even lekkere als wonderschone bordjes met achtereenvolgens rauw gemarineerde zalmforel, zeeduivel, lamsnek en ‘losgeslagen’ appeltaart.
Jonnie kon trots op ons zijn.
En dat we de boel prepareerden en aten in onze joggingbroeken en daarna op de bank konden uitbuiken met de laatste aflevering van Peaky Blinders maakte dit tot een van de meest relaxte sterrenzaakervaringen ooit.
Lees ook:
