Onze man in de provincie kan het niet geloven: champagne is uit?!
Hij at meerdere malen per week buiten de deur, was altijd op zoek naar de lekkerste haring, leukste wijn, sappigste hamburger of beste vleesthermometer. Maar toen verruilde journalist Marcel Langedijk Amsterdam voor De Provincie. Is het daar een beetje vol te houden voor een liefhebber van het betere eten en drinken? Zolang er drank wordt opgestuurd wel.
Ik heb het lang verborgen weten te houden voor De Mensen, mijn vertrek naar de provincie. Niet omdat ik me schaamde natuurlijk. Nou ja, eigenlijk wel omdat ik me schaamde, want in de Randstad gebeurt het, wat automatisch betekent dat het in de provincie dan zeer waarschijnlijk niet gebeurt. Inmiddels vind ik juist dat gegeven – dat er niks gebeurt – uitermate rustgevend en een van de pluspunten van de provincie. En als ik wil dat er wel iets gebeurt, pak ik de auto en ga naar een plek toe waar dingen gebeuren. Dat had ik jaren eerder moeten bedenken, want het is niet alleen rustgevend, het scheelt ook bakken geld. Daar komt de Randstad inmiddels ook achter, jammer genoeg, mede dankzij Natasha Froger, die in Voor Hetzelfde Geld Randstedelingen laat zien wat ze elders in het land kunnen krijgen in vergelijking met hun krappe hut in de grote stad. Ik zeg je: het zal niet lang meer duren voordat ook plekken als Wanneperveen en Ruinerwold hun eigen yogacenters krijgen.
Een paar witte sportsokken
Maar ik dwaal af. Wat ik wil zeggen: ik schaam me er niet meer voor, mijn transfer naar de outback. Ik durf zelfs zonder verder omhaal mijn adres te geven aan belanghebbenden, zoals daar zijn: pr-bureaus. Sinds ik voor deze gezaghebbende website schrijf, vragen die me namelijk continu om mijn gegevens, zodat ze me ‘leuke dingen’ kunnen toesturen of anderszins lastigvallen. Dat valt niet altijd mee. Een paar voorbeelden van de ‘leuke dingen’ die ik de afgelopen weken ontving zijn: een reep chocolade, een usb-stick met informatie over een whiskymerk, een paar witte sportsokken en hondslelijk T-shirt in een maat die verraadde dat de afzender mij inschatte als iemand met obese trekjes.
No more nepchampagne
Er zijn ook mensen in de public relations die het wel begrijpen. Zij sturen mij drank op – waarbij ik niet doel – ik herhaal NIET DOEL – op de drie flessen nepchampagne van vorige week. Over champagne gesproken: die schijnt dus ontzettend uit te zijn. Als je de public relations-mensen moeten geloven, that is. Die geloof ik vrijwel nooit, maar toen ik vandaag de derde fles speciaalbier kreeg toegestuurd die bedoeld was om champagne te doen vergeten, juist in deze champagnetijd, begon ik te twijfelen.
Champagnebier?!
Zo was daar de Limited Edition Botanical Brut met door ‘champagne geïnspireerd nobel rieslinggist’ en een heuse plopkurk bovendien. Een dag later gevolgd door ‘barrel aged’ bier van de Gulpener-brouwerij. Gulle Tinus heet-ie en hij komt in een oplage van 7.500 (superschaars, zo ronkte de pr-man) en is een ‘complexe’ jongen, gerijpt op eikenhouten vaten. Tot slot dropte de pr-functionaris van Grolsch een fles Finale. ‘Een bier voor champagnemomenten’, want zo zegt Grolsch: van de Nederlanders die tijdens oud en nieuw alcohol drinken hoeft die drank geen champagne te zijn (61%). Sterker: 46% doet het alleen maar ‘omdat het zo hoort’ en liefst 34% van die drinkers zou ‘veel liever’ bier drinken. Dat Grolsch zelf dit onderzoek liet uitvoeren ruikt een beetje naar ‘wij van WC-eend adviseren WC-eend’, maar dat weerhoudt mij er niet van om een eigen onderzoek te starten.
Mochten er nog meer champagnevergetende bieren zijn gemaakt: stuur ze me toe, beste pr-man of -vrouw. Ik zal dan mijn normaal champagne-georiënteerde jaarwisseling opofferen om die brouwsels te proeven en mij begin 2020 met kater en al melden met mijn bevindingen.
Lees ook:
