Onze man in de provincie kon zijn gezicht niet meer bewegen
Hij at meerdere malen per week buiten de deur, was altijd op zoek naar de lekkerste haring, leukste wijn, sappigste hamburger of beste vleesthermometer. Maar een half jaar geleden verruilde journalist Marcel Langedijk Amsterdam voor De Provincie. Is het daar een beetje vol te houden voor een liefhebber van het betere eten en drinken? Dit keer: de beste Thai van Nederland.
Mijn favoriete keuken is de Thaise. Noem me een snob – het deert me niet, ik ben voor erger uitgemaakt – maar dat leek me een riant probleem toen ik richting de provincie verhuisde. De provincie staat om veel bekend, doch niet om de grote hoeveelheid uitstekende Thaise restaurants die je er kunt vinden. Dat denk ik niet, dat weet ik. Ik heb tijdens uitstapjes naar diverse provinciale provincies meerdere lokale Thaise restaurants geprobeerd en die waren – excusez le mot – ruk.
In elk gerecht cashewnoten
De intenties waren altijd goed, daar lag het niet aan, maar het probleem met veel provinciethai is dat ze zich aanpassen aan wat zij denken dat de lokale bevolking wil. En dat is te vaak een laffe variant op de normaal zo rijkelijk kruidige en riant pittige Thaise keuken. Een variant met in elk gerecht cashewnoten. Een variant met tien vormen van zoetzuur, want dat vinden ‘ze hier’ zo lekker. Een variant met niet te veel koriander, want sommige mensen vinden dat dat naar wasmiddel smaakt. Een variant, kortom, die vlees noch vis is en nog het meest doet denken aan de gemiddelde hap van de buurtchinees – met alle respect, natuurlijk, want niks mis met een buurtchinees, maar daar zijn er best al heel veel van.
Ik schrok een beetje
Ik was dus enigszins huiverig toen ik naar Ton Nam Thai ging, de lokale Thai. Ik had er van familie en vrienden goede verhalen over gehoord, maar die familie en vrienden zijn nog nooit in Thailand geweest en zijn ook dik tevreden met een hapje van de buurtchinees. De website zag er evenzogoed prima uit, net als de uitgebreide kaart. Ik zag favorieten als Som Tam (papajasalade), een pagina vol wokgerechten die je niet alleen met kip of rund, maar ook met eend en varken kon krijgen, ik zag geschikte wijnen en niet alleen Singa, maar ook Leo, twee prettige Thaise bieren.
Eigenaar Jeroen verwelkomde ons. Zo vriendelijk dat ik er een beetje van schrok. In de keuken stond zijn partner Pae, een dame die al sinds haar veertiende professioneel kookt, zo legde Jeroen uit. De twee zijn elkaar tegengekomen in Nederland, een paar jaar nadat Pae hierheen verhuisd was. Nog iets later, in 2017, begonnen ze Ton Nam Thai, een keurig nette pijpenla met donkere tinten en comfortabel meubilair.
Kob uit Staphorst
In de bediening staat Kob. Kob is geboren in Bangkok en woont nu in, jawel, Staphorst. Kunnen twee werelden meer verschillend zijn? Ik dacht het niet, mevrouw. En toch heeft Kob het ontzettend naar zijn zin, daar in dat dorp vol gelovigen. Ook omdat hij zijn achtertuin heeft omgebouwd tot een bescheiden kruiden- en groententuin, met vrijwel alleen Thaise producten. Morning glory, om maar wat te noemen, een in Nederland vrijwel niet te krijgen spinaziesoort (waterspinazie, als je het echt wilt weten) en de basis van een van mijn favoriete Thaise wokgerechten. Van tevoren even aangeven dat je er zin in hebt, dan plukt Kob het en maakt Pae er iets geweldigs van. Mits het in het seizoen is, natuurlijk, want de winters in Staphorst zijn slecht voor morning glory. Maar ook veel andere producten uit de keuken van Jeroen en Pae komen rechtstreeks uit Thailand, tot de vissaus en kokosmelk aan toe.
Ik kon mijn gezicht niet meer bewegen
Je merkt, ik scheur zowat uit mijn panty van enthousiasme. En dan heb ik het nog niet eens over het eten gehad. Dat heeft een reden. Ik kom daar namelijk op terug, een volgende keer. Niet omdat ik er slecht heb gegeten, want het was beter dan het beste wat ik in Grote Steden heb gegeten. Verfijnder, echter, kruidiger en zo pittig dat ik twee dagen lang mijn gezicht niet kon bewegen en een badhanddoek nodig had om het zweet te deppen – mijn fout, want ik meldde pochend dat ik ‘echt veel’ kon hebben vanwege dat ik ook weleens in Thailand was geweest.
Maar Pae kan dus koken. En dat wilde ze graag nog eens extra bewijzen door mij te introduceren in de Isaan, een streekkeuken uit het noordoosten van Thailand en haar specialiteit. To be continued, dus.
Lees ook:
