Onze man in de provincie staat voor paal
Hij at meerdere malen per week buiten de deur, was altijd op zoek naar de lekkerste haring, leukste wijn, sappigste hamburger of beste vleesthermometer. Maar een half jaar geleden verruilde journalist Marcel Langedijk Amsterdam voor De Provincie. Is het daar een beetje vol te houden voor een liefhebber van het betere eten en drinken? Ditmaal komt hij nog even terug op de Waddeneilanden.
Vorige week had ik het op deze plek over de Amelandse Barend Nobel en zijn gelijknamige hotel slash restaurant slash slijterij slash café. Op positieve wijze, want ik ben een zonnestraaltje, maar ik had toch wat lichte aanmerkingen op de keuken van het Nobelrestaurant. Als in: het mocht iets beter. En dus kreeg ik Barend aan te telefoon, afgelopen maandag. Hij was een weekendje naar het Amsterdam Dance Event geweest met vrienden – Barend is de Jan Kooijman van Ameland – en had mijn vriendelijke doch dwingende verzoek mij te bellen om wat vragen te beantwoorden vrolijk in de wind geslagen, vertelde hij vrolijk. Waardoor ik dus niet wist dat er een nieuwe chef aan het roer stond in het Nobelrestaurant.
No more ingewikkeld gedoe
En dus sta ik voor paal. Exact de reden dat ik vandaag nog even terugkom op Nobel. Want Barend vertelde over de menukaart, die danig was ingedikt: zes voor- en vier hoofdgerechten. No more ‘ingewikkeld gedoe’, maar ‘herkenbaar eten’ met ‘fantastische sauzen en smaken’. In elkaar gezet door chef Karel van Dijk en interim executive chef Patrick van Velzen (uit de Ron Blaauw-koker). Want, zei Barend, hij merkte dat het hotel en het café altijd vol zaten, maar dat het restaurant steeds leger werd. Of in ieder geval niet vol genoeg zat. En, zo sprak de rasondernemer: ‘Dan weet je dat er iets mis is.’ Wel, het is opgelost. Althans, volgens Barend. Maar ik ben van harte uitgenodigd om het zelf te komen proberen en dus kom ik er later dit jaar nóg een keer (kort) op terug – en nee, ik heb geen aandelen in Hotel Nobel.
Katerwandelen door de Texelse natuur
Nog een Waddeneilandzaak waarin ik geen aandelen heb, maar ook al jaren enthousiast over ben: Bij Jef, op Texel. Ik zou hier zo een maand kunnen wonen. Ondanks de naam, want ‘ik zit bij Bij Jef’ klinkt een beetje onnozel, maar dat is dan ook het enige minpunt. De Jef van Bij Jef (snap je) is Jef Schuur en die heeft niet voor niets sinds 2009 een Michelinster. Zijn vrouw Nadine Mögling doet de wijnen en is gastvrouw. Allebei reuze nuchter, lief en vriendelijk, goddelijke eten en wijnen, comfortabel slapen in de prachtige suites en dan de volgende ochtend luxueus ontbijten en katerwandelen door de Texelse natuur. Met strand en schapen en dingen. Kom daar maar eens om, in de Randstad.
Lees ook:
