Onze man in de provincie zoekt merguezworstjes
Hij at meerdere malen per week buiten de deur, was altijd op zoek naar de lekkerste haring, leukste wijn, sappigste hamburger of beste vleesthermometer. Maar een half jaar geleden verliet journalist Marcel Langedijk Amsterdam. Te vies, te duur, te rolkoffer. Nu woont hij samen met vrouw en dochter in De Provincie. Is het daar een beetje vol te houden voor een liefhebber van het betere eten en drinken? Dit keer: op foodsafari bij de slager.
De boomlange slager zei het niet, maar dat was ook niet nodig. Zijn blik was voldoende. Die zei: ‘We zijn hier niet in de grote stad, meneer, praat maar normaal. Met je baard.’ Na die blik herhaalde hij licht geamuseerd waar ik hem net om gevraagd had: ‘Merguezworstjes…’
Met iets knoflooksauzerigs erbij
Vervolgens draaide hij zich om, liep naar een andere vitrine en tilde daar met zijn welhaast onnatuurlijk grote handen een schaal merguezworstjes uit. Ze glommen, waren van precies de juiste lengte, dikte en kleur. Oké, het was negen uur ’s ochtends, maar een zwikje merguezworstjes als ontbijt leek plotseling een meer dan uitstekend idee. Op een wit pistoletje. Met iets knoflooksauzerigs erbij. Of gewoon een lik roomboter. Of gewoon puur. ‘Kijk,’ baste de slager met een vette knipoog, ‘lamsworsten. Bedoel je die?’
Ja, die bedoelde ik. Ik knipoogde ongewild terug, nog half doormijmerend over wat ik zo met die dingen zou gaan doen.
Vleesparadijs
Het had te maken met het uiterlijk van deze slagerij. Ik verwachtte het niet, zo’n vleesparadijs in onze nieuwe stad – nou ja, stadje. Ik was de zaak per toeval tegengekomen op een van mijn eerste ontdekkingstochten en merkte dat dat een vrij overdreven gevoel van verbazing bij me losmaakte, gelardeerd met wat geluk en jeugdig enthousiasme. Een slager. En dan niet een of andere dorpsslager met een wit schort vol bloedvlekken – waar niks mis mee is, maar dat is voor een andere keer – maar een heuse traiteur! Gewoon, hier, zomaar in ons nieuwe stadje.
Reuze arrogant en Randstedelijk om zo te denken (want waarom zou er niet zo’n slagerij buiten de grote stad kunnen bestaan?) maar heb geduld met me, ik woon hier net, ik moet Amsterdam nog uit mijn poriën zien te krijgen. Ik bedoel, ik zet nog steeds mijn fiets met drie sloten vast, tot hilariteit van mijn nieuwe stadsgenoten.
Vitrines vol designvlees
De medewerkers groetten me vriendelijk toen ik door de schuifdeuren binnenkwam in wat mijn nieuwe vleeswalhalla zou worden. Ze droegen zwarte hipsterschorten, hadden tatoeages of een knotje en ze waren druk bezig. Met de maaltijden voor de traiteursectie (een traiteursectie!), met het snijden van vleeswaar, met het aanvullen van de wijnen, olijfolie, hapjes, toastjes, smeerseltjes. De vitrines lagen verder vol designvlees. Regiorund, black angus, LIVAR, Overijssels wroetvarken, boerderijkip. En merguezworstjes. Die ze hier liever gewoon lamsworstjes noemen, maar ik voel aan alles dat ik daar geen enkel probleem mee heb.
Ook zin in lamsworstjes uit de provincie? Je vindt ze bij Lantinga of in de Woldstraat 61-65, Meppel.
Marcel Langedijk houdt van eten, drinken en schrijven. Hij schrijft onder andere voor LINDA., Margriet en JFK, maar maakt ook boeken, waaronder Gelukkig Hebben We De Foto’s Nog, The Dad en Gordon, Biografie Van Een Entertainer.
Lees ook:
