Onze man in de provincie eet vet gemoedelijke pannenkoeken
Hij at meerdere malen per week buiten de deur, was altijd op zoek naar de leukste wijn, sappigste hamburger of beste vleesthermometer. Maar een half jaar geleden vertrok Marcel Langedijk uit Amsterdam naar De Provincie. Is het daar een beetje vol te houden voor een liefhebber van het betere eten en drinken? Dit keer: op zoek naar pannenkoeken.
Zo was ik laatst in Vledder, een Drents dorp waarvan de naam me doet denken aan het geluid van een lauwwarme koeienvlaai die uit elkaar spat op een betonnen stalvloer. Niet eens zo’n gekke gedachte van mij, want de naam Vledder duidt volgens Wikipedia op ‘een natte plaats’. Heel veel meer valt er niet te vertellen over het dorp. Er wonen tweeduizend mensen die je ongetwijfeld zullen vertellen dat er daar vele grafheuvels en urnenvelden uit de nieuwe steentijd zijn gevonden, dat het er uitstekend en kalm toeven is en dat de lokale voetbalploeg VV BEW heet, wat staat voor Blauw En Wit.
Melige kletsers
Dat ik er was, had te maken met pannenkoeken. Die eten we niet vaak, mijn gezin en ik, maar als we ze eten, doen we dat buiten de deur. Het maken van beslag en het bakken van die dingen duurt me naar verhouding te lang voor je wat ervoor terug krijgt. Bovendien zijn we, zelfs in een hongerige bui, na maximaal twee van die melige kletsers ruim voldaan. Waarna het schoonmaken van de koekenpannen, beslagkom, borden en randapparatuur een aanvang kan nemen. Wat de pannenkoekenlucht er overigens niet van weerhoudt nog dagen rond te hangen.
Het restaurant rook naar zieke dieren
Dus eten we ze buiten de deur. Niet vaak, trouwens, eigenlijk alleen als mijn vrouw en ik onze dochter willen belonen voor goed gedrag of haar anderszins tegemoet willen komen. Sinds onze verhuizing naar de provincie, een half jaar geleden, gebeurde dat slechts eenmaal – onze dochter is heel lief, maar van te veel belonen en tegemoetkomen wordt je kind een rotzak. Ook toen aten we ze in een dorp-met-funky-naam, omdat ik nu eenmaal een zwak heb voor dorpen-met-funky-naam. De pannenkoeken waren er evenwel smerig (lauw, droog, dik), het restaurant rook naar zieke dieren en de inrichting ervan was bedroevend. Bovendien was het er koud en tochtig. Dat wil je niet als je pannenkoeken eet, je wilt iets dat vet gemoedelijk is.
Berghut op steroïden
En zo kwamen we ditmaal terecht in Vledder, bij Herberg de Wilde Hof. Tip van mijn zusje die drie kinderen heeft en dus weet van belonen, tegemoetkomen, baren en pannenkoeken. De Wilde Hof ligt in een bos, pal naast een camping, dus het is er vaak gezellig druk. Een slimme zet van uitbaters Henrico en Gisela. Reserveren kan, maar niet op zon- en feestdagen. En is eigenlijk niet nodig, want de zaak is groot. Een soort berghut op steroïden, maar toch knus. De inrichting is van een vanzelfsprekende lulligheid: bruin meubilair, roodwitgeblokte tafellakens, bussen poedersuiker, emmers stroop, speelgoedhoek voor De Kids. Je kunt er verder ook zalm, biefstuk of koffie krijgen, maar pannenkoeken zijn hun specialiteit, wat altijd prettig is als je een pannenkoekenrestaurant bent. Dus aten we pannenkoeken, ook al omdat de website vermeldt dat die geschikt zijn voor jong en oud. Ze waren fluffy, precies groot genoeg, reuze lekker en mild geprijsd. Dat onze auto in de tussentijd was ondergescheten door een uil, buizerd of andere bosvogel namen we op de koop toe. Een kleine prijs om te betalen voor een vet gemoedelijke avond in Vledder.
Herberg de Wilde Hof, Middenweg 12 (schuin tegenover VV Blauw En Wit), www.herbergdewildehof.nl.
Lees ook:
