Waarom fruitmentos nooit meer hetzelfde smaakt als je het snoep-achterbank-spel hebt gedaan
Tanken is altijd meteen shoppen in het rek met snoepjes bij de kassa. Neem ik een Bounty? Of liever drop? Maar van één soort snoepjes sla ik groen uit als ik ze zie: de fruitmentos. Dat heeft een duidelijke reden: het achterbank-vakantiespel van vroeger, en de wagenziekte die er onvermijdelijk op volgde.
Mijn moeder bouwde de ruimte tussen de voorstoelen en de achterbank vol met koffers, tassen en andere vakantiespullen. Daar ging een opengeritste slaapzak overheen, zodat de achterbank eigenlijk één grote loungebank werd. Aan elke hoofdsteun hing een linnen tas met spelletjes en stripboeken voor onderweg, en zo kon ons gezin op weg naar Zuid-Frankrijk of Spanje of Luxemburg, ik heb eigenlijk geen idee meer waar we naartoe gingen maar de reis was altijd lang en de auto was altijd warm.
Tel alle rode auto’s
Bij Rotterdam vroeg mijn zusje of we al in het buitenland waren, we telden alle rode auto’s, deden ‘ik zie ik zie wat jij niet ziet’, luisterden om en om naar de bandjes van Kinderen voor Kinderen en Abba, en we speelden van die doolhofspelletjes van plastic, waarbij je een piepklein loden kogeltje door een doolhof moet pielen. Een behoorlijke uitdaging in een schuddende auto, dus dan waren er weer zomaar wat kilometers voorbij. Idyllisch toch?
Welke kleur heeft deze mentos?
De grote klapper van de vakantiereis altijd het snoep-achterbank-spel. Je hebt nodig: een rolletje fruitmentos, en een zus of broer naar keuze. Een van de spelers houdt de ogen dicht, de andere speler doet een snoepje in de mond van speler 1. In die rolletjes fruitmentos zitten snoepjes van vier verschillende kleuren door elkaar, en de vraag is of je broer of zus kan proeven welke kleur deze heeft. Goed geraden? Zo verdien je punten! Op die manier jakkerden mijn zus en ik er hele pakken fruitsnoep doorheen.
Zweet, wit, stoppen!!!
Eén nadeel: ik werd nogal snel wagenziek. Dan is een hele tijd achterin een warme auto al geen feest, zeker niet als je daar Suske & Wiske aan het lezen bent en geduldspelletjes doet. Voeg nog een paar rollen mierzoete chemische snoepjes toe aan dit verhaal en je raadt het al: een wit gezicht, zweet in de nek, van die golven vanuit mijn buik en een benauwde kreet: pap, we moeten NU stoppen! Dat riep ik altijd als mijn vader bezig was met het inhalen van een colonne vrachtauto’s of door een drukke binnenstad reed, dus hij kon nooit de auto acuut op de rem gooien en mij m’n frisse lucht gunnen.
Onvergetelijke geur
Raampje open? Niet te ver, want dan wappert de wegenkaart zo en krijgen papa en mama een stijve nek. Kijk maar uit het raam, adviseerde m’n moeder, en denk aan wat leuks, dan gaat het wel over. Maar het ging nooit over. Resultaat: een vieze slaapzak, mopperende ouders en nog heel veel kokhalzende kilometers voor de boeg. En die geur van fruitmentos, gemengd met caprisun, een handje zwart-witjes, een gekookt ei en een krentenbolletje, die de hele vakantie niet meer uit de auto ging.
Dus nee, fruitmentos sla ik liever over.
