Je nieuwe favo pizza’s

Margherita, marinara of salsiccia… Ben jij er zo één die altijd dezelfde pizza bestelt bij je vaste pizzeria? En zelfs ook in Italië? Dan mis je bijvoorbeeld deze drie klassieke pizza’s die – als je ze wél zou bestellen – zomaar eens je nieuwe favo’s zouden kunnen worden.

1. Pizza con le patate

Als het op de bereiding van eten aankomt, is geen Italiaan het met z’n mede-Italiaan eens. Behalve natuurlijk met la mamma of la nonna (oma), van wie ze al hun recepten als ware familiejuwelen rechtstreeks via de bloedlijn doorgegeven hebben gekregen.

Voor de pizza con le patate (of een van de andere hier genoemde pizza’s) bestaat dan ook geen vaste definitie. Dat er dunne schijfjes rauwe aardappel op zitten, is duidelijk. ‘Patata’ is namelijk aardappel op z’n Italiaans. En wél mozzarella maar geen tomatensaus – daarover ontstaat meestal ook geen ruzie.

Alhoewel, hier gaat het al fout. Want niet de gewone buffelmozzarella, maar provola is de cheese of choice. Een mozzarella met minder vocht. Dan: rozemarijn? Met mate. Spek of ham? Hm… Truffel? Vloeken, volgens de één. Kan best, volgens de ander.
Voor mij hoeft truffel niet. Mits de aardappel en de over de pizza gedruppelde olijfolie voldoende smaak hebben.

Gefrituurde pizza: een ‘dream come true’.

2. Pizza fritta

Voor sommigen een dream come true. Immers, gefrituurd is alles lekkerder. Dus waarom pizza niet? Hij is van oorsprong Napoletaans, maar je komt hem in de Abruzzen ook tegen. En daar beweren ze natuurlijk keihard dat zij de uitvinders zijn van deze pizza die niet de oven, maar een frituurpan van binnen heeft gezien.

Meestal wordt-ie belegd as usual, om vervolgens te worden afgedekt met nog een lap deeg. Als de randen goed zijn dichtgeknepen, wordt de pizza gefrituurd tot er bellen op het knapperige deeg ontstaan.

Maar ik heb ook weleens een gefrituurde bodem gekregen die vervolgens werd belegd met lokale gedroogde ham (zie foto). Het frituren van pizza zou zijn ontstaan op straat, omdat straatstalletjes geen hele oven kunnen meezeulen, maar wel een frituurpan.

3. Pizza Bismar(c)k

Hier begint de onenigheid al bij de naam: is het Bismarck, en verwijst deze pizza daarmee naar de negentiende-eeuwse Duitse staatsman Otto von Bismarck? Of is het Bismark, en verwijst-ie desondanks alsnog naar deze notoire eierliefhebber?

Hoe dan ook: het belangrijkste kenmerk van een Bismar(c)k pizza is het spiegelei bovenop. Dat zou verwijzen naar Bismarcks enorme dagelijkse eierconsumptie. Waarom de Italianen überhaupt een pizza naar deze vloeiend Italiaans sprekende Pruisische graaf en diplomaat zouden vernoemen, daar gaan we nu even niet op in.

Het ei gaat rauw bovenop het overige beleg, en door het garen in de oven wordt het een spiegelei. Dat overige beleg bestaat meestal uit tomatensaus, ham – gekookt dan wel rauw – en verse bladkruiden.