Als een rondje door een vreemde supermarkt ervoor zorgt dat je de rest van de dag binnen wil blijven

“Ik ging laatst naar een onbekende supermarkt en het was het leukste uitje dat ik in TIJDEN heb gehad”, jubelde FavorFlav’s Sabina in de redactiegroeps-app. Instemmend gejuich klonk (digitaal). En toen moest ik bekennen: dat klinkt mij als een van de ergste dingen die je me aan kan doen. Waarom?

Want wat zou er nou níet leuk zijn aan je vergapen aan een ander assortiment dan dat wat je zo ongeveer wel kan dromen qua pindakaas tot kattenvoer layout? Sabina had zelfs een tijdschrift over kippen op de kop getikt! Nou, kwam het schoorvoetend van mijn kant… ik kan er gewoon helemaal niet tegen als ik niet precies weet waar ik iets kan vinden. Huh?!, zei iedereen…

Draadje los

Dat zit zo. Ik ben vrij gevoelig voor afleiding, en ook behoorlijk nieuwsgierig (mocht je nu juist het tegenovergestelde denken). Dus als je mij zonder duidelijke opdracht op pad stuurt (of ik mezelf), blijf ik gerust een uur weg om een pakje boter. Zoveel! Om uit te kiezen!

Excelletje mee

Zodoende maak ik wekelijks een boodschappenlijst naar indeling van de supermarkt, ja echt. En dan raus ik zo door de winkel, met de flessen mineraalwater als eerste en de frambozen als laatste in de kar. Eigenlijk ga ik zelfs naar twee supermarkten achter elkaar (want verbreding van aanbod) maar dus wel altijd de twee zelfde, en in elk gun ik mezelf vijfendertig minuten. En wat me (bijna) doet flippen? Als ze opeens de indeling veranderen! Serieus net nog gebeurd!

Het lijkt verdomme wel een speurtocht

Ik krijg ook de rillingen als ik terugdenk aan de laatste keer dat ik een ‘vreemde’ supermarkt moest bezoeken. Want waar in godsnaam hadden zij bedacht dat de gedroogde kikkererwten zich moesten bevinden? Bij de afdeling Wereldkeuken, naast de Turkse pompoenpitjes? Of in het schap Mediterraan, onder de Italiaanse peulvruchten? Of (wat mij het meest logisch zou lijken, maar ja ik ben geen supermarktindeler) bij de kikkererwten uit pot en blik en zak? MAAK EEN KEUS MENSEN! En met mensen bedoel ik een soort nationale alliantie van supermarktindelers.

Laten bezorgen, zeg je? Heb ik natuurlijk geprobeerd. Maar het feit dat ik dan helemaal geen controle heb over wélke stronk broccoli er in mijn ijskast belandt, trek ik ook voor geen meter.

Delilah wil graag opgehaald worden bij de servicebalie

Nou, ik dus even helemaal leeggelopen in de groepsapp. Dat ik ten tijde van het kikkererwtenavontuur eigenlijk het liefst naar huis wilde bellen of iemand me kon komen halen. Maar toen sprak Sabina de verlossende woorden: ‘Je moet ook niet je boodschappenlijst afvinken! Dat doe je maar een andere keer. Dit moet leuk zijn, zo van pomtiedom hee grappige koekjes, die neem ik mee en dan naar het schap met schaaltjes en kommetjes’.

Rilassi joh

Er begon me iets te dagen. Oooohh, zoals op vakantie bedoel je? Daar kan ik dit eigenlijk heel goed. Zoals die laatste keer in Italië, waar de kinderen nog steeds aan refereren als ‘de vakantie toen mama drie uur naar de supermarkt was’? Juistem, zei Sabina. Díe vibe. Laat het lossss. Oké. Ik knikte braaf. Wanneer het rustig is zal ik het proberen, beloofd.

Lees ook:

• Verpakkingsleed in de supermarkt: the struggle is real
• Wat te eten wanneer je een f-ing takkebui hebt
• De grootste toko’s voor al je boodschappen