8x dat het kerstdiner echt om te janken was
Het kerstdiner bestaat echt niet altijd uit vrolijke kerstdeuntjes, gezellige glitterjurkjes en perfect gebakken hertenbiefstukjes. Soms gebeuren er dingen die gewoon ronduit om te janken zijn. Dat bewijzen onderstaande verhalen wel.
Rudy: ‘Mijn schoonmoeder vindt het nogal spannend dat ik vegetarisch ben. En dat leidt tot nogal… creatieve oplossingen, die soms eerder de uiting van een paniekaanval lijken dan een goed doordacht plan. Zo kreeg ik een keer tijdens het kerstdiner Chicken Tonight geserveerd, maar dan zonder de chicken. Ook leuk bedacht: een vega satéburger mét cranberrysaus. Past geweldig bij het hertenbiefstukje dat de rest van de niet-vegetarische gasten voorgeschoteld kreeg, niet bij deze vleesvervanger kan ik je vertellen. Ik ben zo benieuwd wat ze dit jaar voor me bedacht heeft.’
Coco: ‘Ik heb een keer een kerstdiner gehad waarbij ik als voorgerecht niet 1, niet 2, maar 3 dikke kalfskroketten kreeg. Daarna kreeg ik ook nog vrolijk een hoofd- en nagerecht voor m’n neus. Je snapt dat dat na 3 dikke kroketten gegeten te hebben met geen mogelijkheid meer naar binnen ging.’
Carmen: ‘Mijn moeder is tijdens het kerstdiner wel eens bijna gestikt in een visgraat. Dat was zo bizar eng, dat ik daarna nooit meer karper heb gegeten met kerst – en dat eten we dus echt al héél lang tijdens de feestdagen.’
Anne: ‘Ik ben opgegroeid in Zuid-Afrika, op een boerderij. Mijn familie is op een gegeven moment overal en nergens gaan wonen – zoals dat in bepaalde levensfasen gebeurt – maar één jaar keerden we tijdens kerst met z’n allen terug naar de boerderij. Het was een drukke boel: niet alleen ons gezin was er, maar ook al onze neven en nichten en zelfs vrienden uit Nederland. Mijn moeder had een gigantisch lange tafel gedekt en heerlijk eten gemaakt. Alles is leuk en fijn, totdat ik op een bepaald moment naar beneden kijk en de kop van een ENORME slang naar me zie staren. Ik heb een extreme slangenfobie, dus ik werd he-le-maal gek. Ik brak de stoel doormidden, rende over iedereen heen die aan tafel zat en huilde hysterisch. Later gingen we naar het strand, waar mijn neefje voor de grap tegen iemand zei: ‘Pas op voor die slang op je voet!’. Die persoon moet een posttraumatisch stresssyndroom hebben gehad, want enkele minuten later kreeg hij een beroerte. Je begrijpt dat er die dag héél veel mental breakdowns waren.’
Wieke: ‘Toen ik 14 was en m’n broer 20, vierden we kerst bij mijn oom en tante. Mijn tante had een pasta met spinazie á la crème gemaakt, met daarbij rauwe zalm. De beredenering die erachter zat: dit is een studentenmaaltijd en mijn broer is student. Side note: ik ben allergisch voor vis. Het hoofdgerecht van mijn kerstdiner bestond dat jaar dus uit droge spaghetti. Ook bizar: mijn ouders en broer waren jaloers op mijn gerecht. Waarom is me nog steeds een raadsel.’
Sabina: ‘WIE heeft de dag voor kerstmis alle waxinelichtjeshouders en kandelaars afgewassen in de gootsteen en het gesmolten kaarsvet door het putje gespoeld? Dank je wel echtgenoot, hele middag samen met stiefzoon, een trekveer, een emmer heet water en fonduevorken in een gootsteenkastje gelegen om de boel te ontstoppen. Keukenvloer zeiknat, alles stinken (draai maar eens zo’n zwanehals los) en uuuuren achter op de planning voor het kerstdiner. De eerste gasten kwamen binnen toen wij de laatste plassen opdweilden.’
Sharon: ‘Gourmetten als je in een scheiding ligt, maar omwille van de kinderen tóch met kerst met z’n allen gaan gourmetten, is geen goed idee. Leerzaam is het wel. Zo weet ik al van jongs af aan dat overleden kip nog steeds kan vliegen, gourmetten (los van de stank en dat kloterige gepriegel in pannetjes) eigenlijk nooit een goed idee is en je feestjes alleen moet vieren met mensen die je echt leuk vindt. Hopelijk is jou dat gelukt, dit jaar.’
Delilah: ‘Dertien jaar geleden. Op Boxing Day (2e Kerstdag) het centrum van Londen in is sowieso niet aan te raden vanwege hysterische drukte, maar ik móest en zou naar de eerste Whole Foods (Amerikaanse peperdure eko-supermarktketen) op – toen nog – Europees grondgebied. Meteen bij de soup bar een grote beker linzensoep gehaald om daarmee door de winkel te lopen, deed ook heel Amerikaans aan, ook al was het geen cola of koffie. Ik had de laatste slok/hap nog niet op of het kwam er integraal weer uit, en ik had geen andere keus dan dat gewoon maar weer in dezelfde beker op te hoesten. Het zag er precies hetzelfde uit, dat vond ik nog wel interessant. Bij thuiskomst in NL toch maar even over een stokje geplast: ja hoor, zwanger.’
Lees ook:
